Dorota Sumińska jest doświadczonym weterynarzem i… pisarką. To niezwykłe połączenie owocuje cieszącymi się popularnością książkami traktującymi o relacjach ludzi i zwierząt. Czytelnicy znają dwa tomy jej autobiografii, w których podzieliła się licznymi historiami i przygodami ze swojego życia („Autobiografia na czterech łapach”, „Dalej na czterech łapach”). Tym razem pani Dorota sięgnęła po krótkie opowiastki, małe wyrywki codzienności, które zbierała przez lata. Powstała niewielka książeczka pełna „Historii, które napisało życie”.

Publikacja zawiera 19 historii, z których niektóre są tak krótkie, że zajmują zaledwie kilka stron. Wszystkie są oparte na rzeczywistych wydarzeniach, których Autorka była świadkiem lub bezpośrednim uczestnikiem. Niektóre zabrzmią znajomo dla wiernych czytelników, bo nawiązują do wydarzeń z autobiografii. Pozostali jednak ich nie odróżnią, bowiem w „Historiach, które napisało życie” nie znajdziemy narracji pierwszoosobowej. Jedne opowiastki są współczesne, inne sięgają czasów wojennych i powojennych. Bohaterami bywają dzieci i dorośli, często lekarze – weterynarze i psychiatrzy. Akcja toczy się w Polsce, choć w kilku opowieściach przenosi się na Borneo i Sri Lankę.

Sumińska zebrała historie, które są całkiem zwyczajne, podobne przydarzają się ludziom wokół nas a może nam samym. Nie zwracamy na nie uwagi. Zmysł literacki kazał Autorce przez lata gromadzić te okruchy ludzkiego życia, by kiedyś mogły stworzyć całość, pokazując jak wielkie znaczenie mają z pozoru nieistotne wydarzenia i gesty. Sporą rolę odgrywają tutaj zwierzęta, które pocieszają, odmieniają los bohaterów, łagodzą trudne sytuacje. Nie występują we wszystkich opowieściach – w niektórych ważne są słowa, gesty, konkretne przedmioty. Na próżno tu szukać porywającej akcji, wartkiej narracji czy chronologii wydarzeń. Te wyrwane z życia obrazki mają służyć zastanowieniu, ukazaniu jak wielkie znaczenie mają drobne sprawy.

Wielu czytelników rozczaruje niewielka objętość książki, inni pewnie docenią kunszt miniaturowej formy. Z pewnością jest tutaj konkretny przekaz, każda z historii ma nas czegoś nauczyć. Niestety, mnie w niektórych z nich trudno doszukać się pozytywnego pouczenia. Na przykład opowieść o lekarzu, który podczas dyżuru ulega wdziękom pielęgniarki, zaniedbując swoje obowiązki, traci przez to pracę i… dochodzi do wniosku, że nie powinien karać swojego psa, któremu zdarza się uciekać do suk, jest po prostu niesmaczna.

Trudno nazwać „Historie, które napisało życie” arcydziełem. Są zwyczajne, jak zwyczajne jest życie, o którym mówią. W sam raz do poczytania w spokojne popołudnie lub dwa, bo na więcej przy tej objętości raczej ich nie wystarczy. Fanom Doroty Sumińskiej pozostaje czekać na kolejną książkę i mieć nadzieję, że tym razem Autorka bardziej ich rozpieści.

Katarzyna Marondel