Książka opowiada o młodym chłopcu — Gelsomino, który ma tak potężny głos, że za jego pomocą może tłuc szyby, niszczyć różne przedmioty, a nawet burzyć budynki. Pewnego dnia, kiedy za pomocą głosu strącił gruszki z drzewa, połowa świadków uznała go za czarnoksiężnika, druga połowa za świętego i ponieważ miał tego dość, wyruszył w wędrówkę. Trafił do Kraju Kłamczuchów, w którym wszyscy kłamali i wszystko było na opak: na chleb mówiono atrament i odwrotnie, materiały piśmiennicze kupowano w piekarni, psy nazywano kotami i one musiały miauczeć, a koty nazywano psami i one szczekały itd. Ludzi, którzy mówili prawdę wsadzano do “szpitala dla obłąkanych” czyli więzienia. Gelsomino spotyka na swojej drodze namalowanego kredą kota Zoppino, malarza Bananito, którego obrazy ożywały i Benwenuto — nieusiądźaninachwilę, który starzał się kiedy siedział lub leżał. Razem przeżywają niesamowite przygody.

Książka jest taką bajką dla dzieci, jednak myślę, że nie dla tych najmłodszych, ale już dla trochę starszych. Nie pamiętam kiedy pierwszy raz ją przeczytałam — pewnie to było w podstawówce, kiedy mama mnie uświadomiła, że coś takiego jest u nas w domu. Od tamtej pory książkę przeczytałam kilka razy. Mimo że wiem, co i tak się stanie za chwilę, przyjemnie się ją czyta. Dla dzieci atutem jest prosty język, styl pisania. Teraz, kiedy jestem starsza dla mnie ten język jest ciut za prosty, brak mi opisów itp. Ale mimo to fajnie, szybko się ją czyta.

W tym, że na historię w niej opowiedzianą warto zwrócić uwagę. W każdym rozdziale coś się dzieje, przez co książka się nie nudzi. Cały pomysł na książkę jest niesamowity. Wymyślić takich bohaterów, taki kraj, to wszystko… trzeba mieć naprawdę niesamowitą wyobraźnię. I bohaterzy są wyjątkowi. Najpierw Gelsomino z swoim głosem. Potem kot namalowany kredą, który właśnie dzięki głosowi chłopaka zeskakuje z muru. Oboje od razu się zaprzyjaźniają i robią zamęt w kraju. Później natykają się na malarza, który dzięki nim odkrył jak wielki ma talent. No i na końcu Benwenuto, chyba najbardziej niesamowita postać — wyobrażacie sobie, że podczas 1 minuty siedzenia on starzał się o 1 miesiąc? W książce poznajemy go już jako staruszka, ale opowiada on nam swoją historię.

Książka podzielona jest na rozdziały i bardzo podobają mi się ich rymowane tytuły, np.: “Tu historia dosyć prosta, jak to Kraj Kłamczuchów powstał” czy “Tu Zoppino sam, sam jeden, uczy miauczeć kotów siedem” i takich 21 rymowanek. Na samym końcu mamy jeszcze kilka piosenek Gelsomina, czyli wierszyki dla dzieci.

Książka, mimo że teoretycznie dla dzieci, może się spodobać i dorosłym. Jeśli przyjrzeć się bliżej treści, można pewnie wysunąć jakieś morały itp. Książkę czyta się szybko, więc nie trzeba na nią poświęcać zbyt dużo czasu, ot taka lekka lektura na wolny wieczór. A historia zapada w pamięć. Co prawda szczegóły wylatują z głowy, ale sama historia i główni bohaterowie w niej zostają. Co będę więcej pisać. Po prostu polecam.

Książka opowiada o młodym chłopcu — Gelsomino, który ma tak potężny głos, że za jego pomocą może tłuc szyby, niszczyć różne przedmioty, a nawet burzyć budynki. Pewnego dnia, kiedy za pomocą głosu strącił gruszki z drzewa, połowa świadków uznała go za czarnoksiężnika, druga połowa za świętego i ponieważ miał tego dość, wyruszył w wędrówkę. Trafił do Kraju Kłamczuchów, w...