Przeglądając opinie tutaj, wydaje mi się, iż nastała moda na krytykowanie tej książki. Gdy przerabialiśmy ją w naszym gimnazjum, uczniowie z mojej klasy reagowali podobnie: nudna, nieciekawa, trudna, a jedyne, co pamiętano to przekleństwo starego rybaka, którego pozwolę sobie nie zacytować. Mnie również ta książka nie zachwyciła, nie zmieniła mojego życia na lepsze, jednak rozumiem jej przesłanie, które jest po tysiąckroć lepsze niż sposób jego przekazania. Za tę książkę Ernest Hemingway otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Wiadomo, inne czasy, inny styl, jednakże wydaje mi się, iż to nie sama książka zasłużyła na nagrodzenie, lecz, jak już wspomniałam powyżej, temat i pomysł.

"Stary człowiek i morze" to krótkie opowiadanie o starym i spracowanym rybaku Santiago, który od dawna już nie złowił żadnej ryby. Ma on jednego wiernego przyjaciela, chłopca, którego uczył łowić, Manolina. Nastolatek jest wpatrzony w niego jak w obrazek: dla niego stary rybak to wyrocznia w sprawach sportu, mistrz w łowieniu ryb, najlepszy spośród ludzi. Z powodu pecha starego nie może pływać już z nim w jednej łodzi, jednak dba o już zmęczonego życiem staruszka, przynosząc mu obiady i troszcząc się o niego.

Pewnego dnia Santiago wypływa w otwarte morze. Udaje mu się złapać na haczyk ogromną rybę, jednak męczy się z nią parę dni. W końcu, posiniaczony, pokaleczony, wyczerpany, ale z uśmiechem na twarzy wraca do domu jako zwycięzca, już ciesząc się z myśli, że znowu powróci do łask ludzi i położy kres spekulacjom, że jest za stary. Jednak po drodze napotyka wygłodniałe rekiny...

Książka mogła być arcydziełem. Porusza bardzo ważne tematy: przyjaźń,
upór, chęć udowodnienia światu, a przede wszystkim sobie, że jest się jeszcze coś wartym. Jednak wszystko zniszczyły długie, nieinteresujące prawie nikogo opisy żyłek, wędek, jedzenia, przy których to aż oczy się kleją, a ręka świerzbi, by książkę zamknąć i już do niej nie powrócić, przeoczając przesłanie opowiadania. Santiago, walcząc z rybą, a później z rekinami, ilustruje nam każdego z nas, zmagającego się z trudami życia. Mimo, iż wie, że nie ma szans wyjść z tej walki zwycięsko, walczy do końca, poświęcając się bezgranicznie. Wychodzi z tej batalii z siniakami, pokaleczony i zmęczony jeszcze bardziej, jednak udowadnia nam, że "człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać". Uczy nas prawdziwego znaczenia słów "wygrać" i "przegrać", zupełnie różnego od tego dzisiaj powszechnie przyjmowanego. Uświadamia, jak bardzo złożoną i niepowtarzalną istotą jest człowiek, jednocześnie tak wielki, a tak mały. Jedynie za to przesłanie mogę ocenić tę książkę jako 'dobrą'. Nie za sposób wykonania.

Przeglądając opinie tutaj, wydaje mi się, iż nastała moda na krytykowanie tej książki. Gdy przerabialiśmy ją w naszym gimnazjum, uczniowie z mojej klasy reagowali podobnie: nudna, nieciekawa, trudna, a jedyne, co pamiętano to przekleństwo starego rybaka, którego pozwolę sobie nie zacytować. Mnie również ta książka nie zachwyciła, nie zmieniła mojego życia na lepsze, jednak...