W grze o tron albo się wygrywa, albo zostaje martwym. To chyba motto tej powieści i być może cyklu. Martin mimo że napisał powieść ponad osiemset-stronową, nie opowiadał jej topornie jak na przykład Paolini, czy Tolkien. Z drugiej strony nie jest to taki minimalizm jak u Sapkowskiego.
Autor raczy nas pięknymi opisami snów, przyrody, odmalowuje sceny z takim kunsztem i wyrazistością że jak żywe stają przed oczami. Z drugiej strony w powieści znajdujemy dużo przemocy i okrucieństwa. W tym świecie trudne życie ma wysoko urodzony, a i niżej urodzonego często bywa pełne cierpień.
Przeszkadzało mi to że kobiety zbyt nagminnie były utożsamiane z dziwkami. Być może tak wyglądałaby Ameryka w średniowieczu.
Akcja polega na walce o władzę rodów Starków i Lannisterów. W tym pojedynku nic nie jest przesądzone. Kolejny raz widzimy co ludzie mogą zrobić dla władzy, i na jakich niecnych czynach polega walka o nią.
Rozdziały są podpisane imionami paru bohaterów, historię każdego z nich poznajemy gdy zagłębiamy się w tej historii. To ich oczyma widzimy scenę za sceną, w ich odczucia się zgłębiamy, a każde jest inne.
G. R. R. Martin ma dar przykuwania uwagi, czym dalej tym ciekawiej, tym więcej znaków zapytania. A to dopiero początek Pieśni Lodu i Ognia.

Moja ocena 8/10

W grze o tron albo się wygrywa, albo zostaje martwym. To chyba motto tej powieści i być może cyklu. Martin mimo że napisał powieść ponad osiemset-stronową, nie opowiadał jej topornie jak na przykład Paolini, czy Tolkien. Z drugiej strony nie jest to taki minimalizm jak u Sapkowskiego.
Autor raczy nas pięknymi opisami snów, przyrody, odmalowuje sceny z takim kunsztem i...