Po pierwszym tomie sagi o Fjallbace bardzo pozytywnie podeszłam do kolejnej części. Tym bardziej, że ma ona bodajże najwyższe notowania z serii. Dlatego też byłam zdziwiona, że tak ciężko mi się ją czytało. Miałam wrażenie, że fabuła strasznie się wlecze i byłam zmęczona zmęczeniem Patricka, które było wielokrotnie podkreślane, chyba po to aby uwypuklić jego heroiczne próby rozwiązania zagadki. Jakoś nie mogłam się podekscytować kolejno odsłanianymi elementami układanki, a przyjmowałam je dość obojętnie. Wątek Eriki, choć było go mniej, również miał w sobie coś z wtórności. Można go zreasumować krótko: ciąża w czasie upału - męczy, nieproszeni goście i rodzina szukający wakacyjnego noclegu za darmo - męczą. Podobał mi się za to wątek Anny. Całkiem ciekawie rozwiązany był też główny wątek i motywy jakie skłaniały do zabijania. Jednak tu z kolei zastanawiałam się, czy w przypadku takich a nie innych powodów sprawca nie mógł zwyczajnie zadowalać się zabijaniem zwierząt? To wydało mi się nieco nielogiczne, tudzież niedopowiedziane. Tym niemniej dam jeszcze kredyt zaufania tej serii i sprawdzę kiedyś kolejne tomy, ale chyba w dalszej przyszłości.

Po pierwszym tomie sagi o Fjallbace bardzo pozytywnie podeszłam do kolejnej części. Tym bardziej, że ma ona bodajże najwyższe notowania z serii. Dlatego też byłam zdziwiona, że tak ciężko mi się ją czytało. Miałam wrażenie, że fabuła strasznie się wlecze i byłam zmęczona zmęczeniem Patricka, które było wielokrotnie podkreślane, chyba po to aby uwypuklić jego heroiczne próby...