Zastanawiam się, czy gdyby każdy człowiek przynajmniej raz w życiu przeczytał chociaż jedną książkę Remarque'a traktującą o wojnie, jej następstwach i po prostu o życiu, świat byłby choć trochę lepszym miejscem. To straszne, że tyle już napisano o tym piekle na ziemi, festiwalu mordu i cierpienia, mamy powszechny dostęp do spisanych wspomnień ludzi, którym udało się przeżyć, a mimo tego po raz kolejny zbliżamy się do wielkiego konfliktu, często zupełnie tego nieświadomi. To wszystko już było - np. sterowanie uczuciami i myślami społeczeństwa m.in. za pomocą decydowania o sytuacji materialnej ludzi, czyli ich być albo nie być. Nic tylko czekać na drugiego Hitlera, który swoją demagogią znów ogłupi narody obiecując naprawę wszystkich błędów i w imię walki o rzekomą sprawiedliwość zaangażuje ludzkość w kolejną wojnę.

,,Czarny obelisk'' jest nie tylko powieścią głęboko humanitarną i pacyfistyczną, autor zadaje również pytania o cel i sens naszej egzystencji, czym tak naprawdę jest miłość i czy można zatrzymać na dłużej coś tak nieuchwytnego jak uczucia. Poznajemy punkt widzenia obywatela Niemiec, pełnego goryczy wynikającej z obserwowania własnej ojczyzny pchanej przez wielu jego rodaków w otwarte ramiona kolejnej wojny, mimo że nie opadł jeszcze kurz i proch poprzedniej, i nie zdążyły się zagoić rany, ale przecież tak łatwo jest zapomnieć i zagłuszyć krzyki poległych.

Postaci jak zawsze u Remarque'a wykreowane są po mistrzowsku. W czasach, gdy galopująca inflacja była towarzyszką każdego dnia i każdej minuty, a takie pojęcia jak uczciwość czy moralność traciły rację bytu, można było zaobserwować całą gamę ludzkich charakterów, postaw i zachowań, czego wyraz znajdujemy na kartach powieści.
Ukłony do ziemi za powołanie do życia cudownej Izabelli, prawdziwej kopalni złotych myśli i to znajdującej się w miejscu, gdzie niewielu szukałoby prawdy i mądrości.

Jestem pewna, że jeszcze nie raz odwiedzę międzywojenny Werdenbrück, bo myślę że ,,Czarny obelisk'' to książka, która bez względu na to ile razy zostanie przeczytana, trzyma w zanadrzu jeszcze nieodkryte karty.

Zastanawiam się, czy gdyby każdy człowiek przynajmniej raz w życiu przeczytał chociaż jedną książkę Remarque'a traktującą o wojnie, jej następstwach i po prostu o życiu, świat byłby choć trochę lepszym miejscem. To straszne, że tyle już napisano o tym piekle na ziemi, festiwalu mordu i cierpienia, mamy powszechny dostęp do spisanych wspomnień ludzi, którym udało się...