Ta książka to akurat Eric-Emmanuel Schmitt w swojej najlepszej formie.
Chociaż widzę po opiniach, że sporo osób nie podziela mojego zdania. Trudno.
Może trzeba przeczytać jeszcze raz powoli, a nie tylko przebiec wzrokiem.
Ostatnio pasjonują mnie erudyci - tak zwani ludzie renesansu, dobrze wykształceni, oczytani, mający wiedzę z szerokiego zakresu i wrażliwość oraz inteligencję, która pozwala im łączyć tę wiedzę w jakąś wartość dodaną.
Takim człowiekiem wydaje się być właśnie Eric-Emmanuel Schmitt, który jest pisarzem, dramaturgiem, filozofem i znawcą wielu innych dziedzin.
Jak wielką trzeba wykazać się wrażliwością, by przed samobójstwem uratowała go muzyka Mozarta. Przecież nie ma się co czarować, by okazało się to lekarstwem przeciw samobójstwom, bo do mało której osoby muzyka aż tak przemówi. I jak wielką trzeba wykazać się otwartością, by tak się odsłonić i otwarcie o sobie mówić.
Kilka książek temu w książce "Balzac i chińska Krawcówna" czytałam o znaczeniu literatury w zaspokajaniu wyższych potrzeb człowieka, o głodzie literatury, o tym że człowiek jest w stanie posunąć się do tego, by ukraść książki. Tutaj rolę terapeutyczną przejęła muzyka.
Bardzo lubię tego pisarza, choć i on ma swoje wpadki.
Ale ta książka jest niesamowita. Schmitt znów potrafił oczarować słowem, tematem, wrażliwością, bezpośredniością, klimatem.

Ta książka to akurat Eric-Emmanuel Schmitt w swojej najlepszej formie.
Chociaż widzę po opiniach, że sporo osób nie podziela mojego zdania. Trudno.
Może trzeba przeczytać jeszcze raz powoli, a nie tylko przebiec wzrokiem.
Ostatnio pasjonują mnie erudyci - tak zwani ludzie renesansu, dobrze wykształceni, oczytani, mający wiedzę z szerokiego zakresu i wrażliwość oraz...