Pierwsza strona mnie zaintrygowała, następna zniechęciła. Nie zrezygnowałam jednak z lektury. I nie żałuję. Bo dzięki panu Schmittowi już mam pewne wyobrażenie, kim mógłby stać się Werter Goethego, gdyby nie palnął sobie w łeb.

Mam wrażenie, że pisarz po prostu upił się własnymi słowami, popełnił grzech samouwielbienia i roztrwonił istotę swojego podziwu dla Mozarta w nadmiernej egzaltacji i ckliwości. Gdyby Schmitt poprzestał na opisywaniu swoich wrażeń na temat utworów wielkiego kompozytora, całość byłaby świetna. Bo to naprawdę autorowi się udało: nawet bez muzyki w tle, muzyka w uszach rozbrzmiewa. Ale dorabianie do tego tej całej ideologii? Że niby pisarz taki wrażliwy, czuje głębiej, widzi niuanse dla pospólstwa niewidoczne? To już było, panie Schmitt i nazywało się romantyzm.

Czytając o różnych doświadczeniach autora nie potrafiłam w sobie znaleźć żadnego współczucia, choć niektóre wydarzenie współczucie powinny budzić. Ale ja w tym wszystkim prawdy nie zobaczyłam. Wszystko to takie wydumane, rozdmuchana do granic możliwości kolejna wersja „Weltschmerz”.

„Moje życie z Mozaretm” pozostawiło mi po sobie niesmak. Choć nie wątpię, że jest wiele osób, do których książka ta przemówi. I dobrze, bo może zobaczą, że wcale nie są osamotnieni w swoim odczuwaniu bezsensu istnienia. I może ktoś napisze o tym lepszą książkę niż pan Schmitt.

Pierwsza strona mnie zaintrygowała, następna zniechęciła. Nie zrezygnowałam jednak z lektury. I nie żałuję. Bo dzięki panu Schmittowi już mam pewne wyobrażenie, kim mógłby stać się Werter Goethego, gdyby nie palnął sobie w łeb.

Mam wrażenie, że pisarz po prostu upił się własnymi słowami, popełnił grzech samouwielbienia i roztrwonił istotę swojego podziwu dla Mozarta w...