Podobno to druga, a nie pierwsza powieść w dorobku twórcy, to ta najważniejsza. W przypadku Jamesa Craiga miejmy nadzieję, że tak właśnie jest. Ponieważ kolejne spotkanie z inspektorem Carlylem to niekłamana przyjemność. Craig postanowił stworzyć kryminał, który z gatunkiem niewiele ma wspólnego. Owszem jest tu miejsce na morderstwo, porachunki, narkotyki i rasową zemstę, ale całość ma wydźwięk bardziej obyczajowy niż kryminalny.

W „Milcz nawet po śmierci” (w oryginale „Never Apologise, Never Explain” - szkoda, że nie przetłumaczono tytułu dokładnie) Craig zabiera czytelnika tam, gdzie czuje się najlepiej, czyli do Londynu. Podobnie jak w pierwszej części, mamy tutaj do czynienia ze zderzeniem dwóch światów. Bogaci dyplomaci, wyższe sfery, a po drugiej stronie zwykłe szaraki, ludzie którzy po prostu przechodzą przez życie starając się przeżyć. John Carlyle plasuje się gdzieś pośrodku tej dziwnej skali. Poprzez swoją prace ma wpływ na wiele więcej spraw, niż sam zdaje sobie z tego sprawę. Tylko, że tym razem, większość rzeczy dzieje się bez jego bezpośredniego udziału. Inspektor w wielu kwestiach sprowadza się do roli obserwatora, choć doskonale radzi sobie z łączeniem faktów, sama akcja dzieje się odrobinę poza nim. Co więcej, on nawet nie rozwiązuje spraw, a czasem o nich zapomina.

Morderstwo starszej pani to katalizator całej powieści. W pierwszej kolejności o zabójstwo Agathy Mills oskarżony został mąż, a w jego wymówki Carlyle nie wierzył. Bo kto przy zdrowych zmysłach uwierzyłby w to, że za zabójstwem starszej pani mogą stać tajni agenci z Chile? Jednak śledztwo, prowadzone przez inspektora na przekór swojej przełożonej, naprowadza go na ślady, które zdają się potwierdzać szaloną hipotezę pana Millsa. Jednak to tylko jeden z wielu wątków powieści. Będzie jeszcze porwanie małego chłopca, piramida finansowa, a także prześladowanie pewnej pani redaktor. Nie wszystkie wątki się ze sobą łączą, ale wszystkie potrafią zaciekawić i zatrzymać przy książce na dłużej.

Sprawy toczą się nieśpiesznie, nie ma natłoku akcji i zdarzeń, które podnoszą ciśnienie. Jest za to mrocznie oraz ponuro, czyli dokładnie tak, jak przeciętny turysta wyobraża sobie Londyn. Craig podobnie jak w pierwszej części, odnosi się do zdarzeń z przeszłości. Opisuje wyjątkowo obrazowo m.in. pucz w Chile z 1973 roku. Pisarz nie popadł jednak w schematyczności, choć widać, że książka ma podobną konstrukcję jak debiut. Craig skupił się na odczuciach swoich bohaterów. Protagonista staje się jedną z postaci, a nie jedyną, mimo że przez większość książki to jego poczynania są obserwowane przez czytelnika.

„Milcz nawet po śmierci” bliżej do powieści obyczajowej, ale właśnie to przemawia na jej korzyść. Craig osiągnął idealną równowagę między przemocą, a zwykłym życiem. Jego bohaterowie czasem się nie chce, czasem ma inne zajęcia, a czasem po prostu ma wszystko w dupie. Carlyle stał się postacią z krwi i kości. Wreszcie policjant taki, jakim go znamy z życia, a nie wymyślona i papierowa postać.

Bartosz Szczygielski