O zgrozo. Niestety jest to świetna książka, naprawdę bardzo dobra. Można ją czytać-połykać, tak, że pod koniec dnia zostaje kilka kartek i robi się tak smutno jak czuje się imperator po podbiciu wszystkiego wokoło, albo można delektować się każdym listem jak ręcznie przygotowywaną pralinką czekoladową z najdroższej budki nowiuteńkiego katowickiego dworca PKP. W obu przypadkach efekt jest nostalgiczno-słodko-gorzki. A tego po dobrych książkach można się spodziewać. Napisałam "niestety". A to dlatego, że tak późno przekonałam się do tej książki. Kompletnie nie miałam zaufania do PISANIA po śląsku. Śląski to nie jest język pisma, nie ma ustalonej formy zapisu dźwięków, a czytanie alfabetu fonetycznego męczy mózg i sprawia, że mało zwraca się uwagę na treść. Dlatego dopiero po przeczytaniu znakomitej książki prof. Nawareckiego ("Lajerman"), który bezwstydnie zachwalał kolegę po piórze, sięgnęłam po "Listy z Rzymu". A teraz pokornie przyznaję: są świetne.

O zgrozo. Niestety jest to świetna książka, naprawdę bardzo dobra. Można ją czytać-połykać, tak, że pod koniec dnia zostaje kilka kartek i robi się tak smutno jak czuje się imperator po podbiciu wszystkiego wokoło, albo można delektować się każdym listem jak ręcznie przygotowywaną pralinką czekoladową z najdroższej budki nowiuteńkiego katowickiego dworca PKP. W obu...