Z "Kopułą" zakończyłam pierwszy miesiąc roku.
Jak było?
Tak jak lubię :)
Ciekawie, inaczej, profesjonalnie.

Widać, że autor lubi bawić się swoją twórczością, rozpatrywać różne warianty, pozwolić tekstowi płynąć i obserwować, co się wydarzy.
Nie znaczy to, że książka jest oderwanym od rzeczywistości strumieniem świadomości!
Opowieść ta jest mocno osadzona w postapokaliptycznych realiach, ale zdaje się mówić także o naszym czasie, tu i teraz.
Tekst książki składa się głównie z rozmów prowadzonych między decydentami Kopuły (jednej z kilku, pod którymi toczy się życie).

Paweł Jakubowski to świetny obserwator ludzkiej natury, pokazuje mechanizmy władzy, uwypukla wady, śmieszności i absurdy.
Zagrożona działaniami Dyrektoriatu oraz skażeniem Kopuła okazuje się być bańką mydlaną, ułudą i tworem zlepionym z kłamstw, niedopowiedzeń oraz ambicji osób wątpliwej moralności.

Bardzo polecam!
Zwłaszcza, że książka wydana jest w selfpublishingu znacznie lepiej niż przez niejedno wydawnictwo (mam ostatnio przesyt słabo wydanych publikacji 🙃)
"Kopuła" to chlubny przykład, że jak się chce to można porządnie i z szacunkiem dla innych (oraz siebie) wydać książkę.

Z "Kopułą" zakończyłam pierwszy miesiąc roku.
Jak było?
Tak jak lubię :)
Ciekawie, inaczej, profesjonalnie.

Widać, że autor lubi bawić się swoją twórczością, rozpatrywać różne warianty, pozwolić tekstowi płynąć i obserwować, co się wydarzy.
Nie znaczy to, że książka jest oderwanym od rzeczywistości strumieniem świadomości!
Opowieść ta jest mocno osadzona w...

Intrygująca czarna okładka z korytarzem i żółtymi światłami. Z opisu wynika, że to postapo. Jeszcze e-book był w promocji, więc czemu nie. Niestety bardzo zawiodłem się na tej króciutkiej książce, bo nastawiłem się na opowiadanie pełne akcji, z jakimiś strzelaninami i ucieczkami w tunelach z okładki, a okazało się, że ma konstrukcję sztuki, gdzie akcja rozgrywa się na posiedzeniu partii (tytuły stanowisk kojarzyły mi się z "Panem Kleksem", jak Wielki Sekretarz, Wielki Mierniczy) w jednym małym pomieszczeniu ze stołem i krzesłami. I cała fabuła jest wykładana od A do Z w postaci raportów i dialogów! A dokładniej są to statystyki zgonów w kilku kopułach, urodzeń, raporty o żywności, zdobytej broni, podejrzenia o zdradę, itd. Drodzy autorzy: POKAZUJCIE to w praniu, a nie opisujcie! Rozmowa postaci wygląda z kolei, jakby dyskutowały przedszkolaki czy pierwsza klasa podstawówki, tak również się postaci zachowują. Do pewnego momentu sadziłem, że powtórzone zdania to błąd redakcyjny. Bardzo dużo miejsca zajmują zwroty grzecznościowe i powtórzenia treści, gdyby to wyciąć, zostałoby może 40 stron pliku. Od pewnego momentu zacząłem losowo przeglądać zdania na stronach i się okazało, że sens fabularny został zachowany. Warto było to zrobić w postaci sztuki i podzielić na akty, bo to bardziej sztuka teatralna z domieszką komedii, a nie powieść.

Sposób prowadzenia książki jest w pewnym sensie oryginalny, jednak kompletnie do mnie nie trafił. Może innym się spodoba. Nie zniechęcam, ale zachęcam do wyrobienia sobie własnej opinii.

Intrygująca czarna okładka z korytarzem i żółtymi światłami. Z opisu wynika, że to postapo. Jeszcze e-book był w promocji, więc czemu nie. Niestety bardzo zawiodłem się na tej króciutkiej książce, bo nastawiłem się na opowiadanie pełne akcji, z jakimiś strzelaninami i ucieczkami w tunelach z okładki, a okazało się, że ma konstrukcję sztuki, gdzie akcja rozgrywa się na...

Oceniając trzymajmy się skali. 9 to wybitna pozycja więc schłodzę nieco huraoptymizm. Krótkie opowiadanie, które kojarzy mi się z socjal-komunistycznym zjazdem partii. Niestety język jest męczący i gdyby usunąć wszelkie zwroty grzecznościowe to opowiadanie byłoby o 1/3 krótsze. Historia ciekawa ale alternatywne zakończenia jakoś mnie nie przekonują.

Oceniając trzymajmy się skali. 9 to wybitna pozycja więc schłodzę nieco huraoptymizm. Krótkie opowiadanie, które kojarzy mi się z socjal-komunistycznym zjazdem partii. Niestety język jest męczący i gdyby usunąć wszelkie zwroty grzecznościowe to opowiadanie byłoby o 1/3 krótsze. Historia ciekawa ale alternatywne zakończenia jakoś mnie nie przekonują.

Czy to spotkanie komitetu centralnego partii? Czy stuff meeting w korporacji? A może synod biskupi?
Te same problemy, takie samo podejście, ogólna akceptacja. I ten sam koniec.

Czy to spotkanie komitetu centralnego partii? Czy stuff meeting w korporacji? A może synod biskupi?
Te same problemy, takie samo podejście, ogólna akceptacja. I ten sam koniec.

Czy książka, której fabuła opiera się w znacznej większości na dialogach może być dobra?
Okazuje się, że jak najbardziej tak, tym bardziej jeśli wyjdzie spod pióra Pawła Jakubowskiego, który umiejętnie łączy poczucie humoru, mnogość metafor, nietuzinkową pomysłowość i interesujących bohaterów.

"Kopuła" pierwotnie wydana w 2013 roku doczekała się odświeżenia. I bardzo dobrze, bo dzięki temu każdy z Was może jej treść poznać. A warto!

To postapokaliptyczna minipowieść, w której poznajemy rzeczywistość po kataklizmie. Na Ziemi da się w tym momencie żyć jedynie w schronach - Kopułach, których istnieje pięć. Każda z nich jest swoistym miastem. Któregoś dnia, w jednej z nich dochodzi do spotkania członków partii rządzącej... omawiane zostają wszelkie zagrożenia, wśród których obecny jest chociażby deficyt żywności.

Pomiędzy wierszami każdy doszuka się prawdopodobnie czego innego, przy czym obawiam się, że za każdym razem wnioski nie będą zbyt kolorowe. Autor stworzył świetną metaforę tego, co może się wydarzyć jeśli jako ludzkość nie weźmiemy się w garść i nie zaczniemy dbać o to co mamy. Pomimo niesamowitości udało się stworzyć historię pełną realizmu i to właśnie przeraża tutaj najbardziej.

"Kopuła" jest książką bardzo krótką, to około 200 stron, jednak to wystarczyło by upchać bardzo dobrą, wręcz pouczającą, treść i obficie przyprawić ją całym wachlarzem emocji.

Bardzo polecam. Czyta się szybko, a jednocześnie treść zmusza do zatrzymania się i pomyślenia.

Książkę możecie sobie zamówić bezpośrednio u autora do czego mocno zachęcam.

Czy książka, której fabuła opiera się w znacznej większości na dialogach może być dobra?
Okazuje się, że jak najbardziej tak, tym bardziej jeśli wyjdzie spod pióra Pawła Jakubowskiego, który umiejętnie łączy poczucie humoru, mnogość metafor, nietuzinkową pomysłowość i interesujących bohaterów.

"Kopuła" pierwotnie wydana w 2013 roku doczekała się odświeżenia. I bardzo...

Bardzo fajna pozycja w klimacie kojarzącym mi się z Mrożkiem. W Kopule, gdzie schronili się ludzie podczas wojny atomowej, spotykają się jej włodarze. 95% fabuły to ich rozmowy. Początkowo wszystko wskazuje na to, że Kopuła trzyma się nieźle, jednak im dłużej trwa narada, tym bardziej okazuje, że nie jest tak miło, jakby mogło się wydawać.
Dobrym pomysłem jest wprowadzenie kilku alternatywnych zakończeń. Dzięki temu każdy czytelnik może wybrać to, które najbardziej mu odpowiada.

Bardzo fajna pozycja w klimacie kojarzącym mi się z Mrożkiem. W Kopule, gdzie schronili się ludzie podczas wojny atomowej, spotykają się jej włodarze. 95% fabuły to ich rozmowy. Początkowo wszystko wskazuje na to, że Kopuła trzyma się nieźle, jednak im dłużej trwa narada, tym bardziej okazuje, że nie jest tak miło, jakby mogło się wydawać.
Dobrym pomysłem jest wprowadzenie...

Moja ulubiona książka tego autora. Praktycznie składająca się tylko z dialogów co już samo w sobie jest ciekawym zabiegiem literackim. Do tego alternatywne zakończenia, pobudzające wyobraźnię. Bardzo polecam.

Moja ulubiona książka tego autora. Praktycznie składająca się tylko z dialogów co już samo w sobie jest ciekawym zabiegiem literackim. Do tego alternatywne zakończenia, pobudzające wyobraźnię. Bardzo polecam.

Kopuła to przykład książki, o której dowiedziałem się zupełnie przypadkowo. Zdobycie egzemplarza nie było łatwe, ale lektura wynagrodziła mi wszystkie moje trudy. Fanom postapo tytuł książki zapewne jednoznacznie będzie kojarzył się z Kryptami, które pojawiły się w kultowej serii Fallout. Blisko, ale ja powiedziałbym, że książce jest bliżej do Szulkinowskiej "O bi O ba - koniec cywilizacji". Autor skupia się na społecznym aspekcie postapokalipsy, nie hollywoodzkich zagrywkach.
Kopuł w zasadzie jest pięć - zbudowane według planów "Wielkiego Architekta" nowożytne "arki" ukryte pod ziemia, mają zapewnić schronienie określonej liczbie ludzi przez kilka lat. Co dalej? Jeżeli powierzchnia znów będzie się nadawała do zamieszkania, ludzie będą mogli opuścić bezpieczny kąt. Jeżeli nie - Wielki Architekt pozostawił po sobie "rozwiązanie ostateczne". Znaczna większość tej niedługiej książki skupia się na spotkaniach najważniejszych osób w kopule, które składają raporty o sytuacji w swojej "sekcji" - a są nimi między innymi bezpieczeństwo, łączność, stan techniczny kopuły. Według mnie rozwiązanie jest świetne, bo zamiast oklepanych wątków (np. walki ludzi z mutantami czy bandytami) mamy tutaj klimat rodem z kryminału albo larpa typu "chamber". Natomiast zamiast strzelanin są intrygi oraz wiele (początkowo) niejasnych sytuacji. Czytelnik prawie od samego początku ma wrażenie, że coś jest nie tak, i zaczyna "obstawiać" jak rozwinie się historia i odgadnąć, co tak naprawdę dzieje się w Kopułach.

W sumie postapokaliptyczne elementy w Kopule są jedynie tłem, podobnie jak w serii metro. Tak naprawdę tą konkretną konstrukcje fabuły dałoby się przełożyć na funkcjonowanie państwa (wtedy byłoby to zebranie polityków) lub korporacji (zebranie zarządu),a akcję przenieść na statek kosmiczny. Paweł Jakubowski nie nudzi czytelnika, natomiast pomysły z kopułami oraz kopertą od Wielkiego Architekta oraz specyficznym zakończeniem trafiły w moje gusta. Warto zapoznać się z tym krótkim tekstem pokazującym inny ale ciekawy aspekt postapokalipsy.

Kopuła to przykład książki, o której dowiedziałem się zupełnie przypadkowo. Zdobycie egzemplarza nie było łatwe, ale lektura wynagrodziła mi wszystkie moje trudy. Fanom postapo tytuł książki zapewne jednoznacznie będzie kojarzył się z Kryptami, które pojawiły się w kultowej serii Fallout. Blisko, ale ja powiedziałbym, że książce jest bliżej do Szulkinowskiej "O bi O ba...

Książka Pawła Jakubowskiego, która chyba najdłużej czekała na przeczytanie. Nie do końca "moje klimaty" - myślałem. I otóż, powiem Wam, że źle myślałem! To jedna z lepszych książek tego autora. Ciekawie przedstawiony świat, bohaterowie, klimat. Postapokalipsa z nieco innej perspektywy, ale naprawdę bardzo dobra. Wiem, że książkę wystawiano jako sztukę w teatrze amatorskim i teraz rozumiem, że powinno się ją właśnie przez ten pryzmat odbierać. Ciekawe przedstawienie relacji społecznych, gry ambicji, teatrzyk pozorów i kłamstw okraszonych typowo ludzką naturą szczurów nastawionych na przetrwanie. Jedyny "zgrzyt" to zakończenie A. Powinno wylecieć z powieści. Za dużo zabiera z późniejszych wydarzeń, by je brać pod uwagę. I jest wstawione tak, że dłuższą chwilę zbiera czytelnikowi zrozumienie, co się dzieje, skąd te przeskoki? itp. Reszta - prima sort! Naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję! Polecam!

Książka Pawła Jakubowskiego, która chyba najdłużej czekała na przeczytanie. Nie do końca "moje klimaty" - myślałem. I otóż, powiem Wam, że źle myślałem! To jedna z lepszych książek tego autora. Ciekawie przedstawiony świat, bohaterowie, klimat. Postapokalipsa z nieco innej perspektywy, ale naprawdę bardzo dobra. Wiem, że książkę wystawiano jako sztukę w teatrze amatorskim i...

Przyziemne, przygnębiające postapo z mocną nutą czarnego humoru. Chyba najlepsza z książek autora. Czyta się nad wyraz dobrze, mimo że autor eksperymentuje na wielu płaszczyznach - od źródła w larpie, przez wielorakie zakończenie, aż po możliwość zobaczenia całości na deskach teatru. Gorąco polecam!

Przyziemne, przygnębiające postapo z mocną nutą czarnego humoru. Chyba najlepsza z książek autora. Czyta się nad wyraz dobrze, mimo że autor eksperymentuje na wielu płaszczyznach - od źródła w larpie, przez wielorakie zakończenie, aż po możliwość zobaczenia całości na deskach teatru. Gorąco polecam!