Dotąd sądziłam, że najbardziej romantyczne książki pisze Nora Roberts. A jednak Susan Wiggs ją doścignęła. Obie piszą lekkie romanse z przesłaniem, przez które po prostu się roztapiam. To typ książek, po przeczytaniu których przytulam je do piersi z łezką (nie jedną zresztą) pełną wzruszenia.

I tak było tym razem. Kolejna książka tej autorki - bardzo udana i polubiona przeze mnie. Tym razem jednak nie dotyczyła mieszkańców pewnego jeziora. Zupełnie osobna historia ze szczęśliwym zakończeniem. I nie tylko wzrusza sam wątek romantyczny. On akurat najbardziej ukazany jest pod koniec. To raczej książka o tragedii rodzinnej, radzeniu sobie z ogromem bólu, poczucia zdrady, załamania czy śmierci. Pani Wiggs pokazała różne sposoby radzenia sobie z tragedią - każdy bohater przeżywał ją na swój sposób, poprzez płacz, siłę, złość lub swego rodzaju pominięcie. Przepiękna historia, którą z czystym serduszkiem polecam każdemu.

Dotąd sądziłam, że najbardziej romantyczne książki pisze Nora Roberts. A jednak Susan Wiggs ją doścignęła. Obie piszą lekkie romanse z przesłaniem, przez które po prostu się roztapiam. To typ książek, po przeczytaniu których przytulam je do piersi z łezką (nie jedną zresztą) pełną wzruszenia.

I tak było tym razem. Kolejna książka tej autorki - bardzo udana i polubiona...