Książka bardziej mi się podobała niż tom I, ale chyba miałam zbyt duże oczekiwania. Najbardziej lubię kryminały, w których rozwiązanie zagadki naprawdę mnie zaskoczy. Tu też spodziewałam się zaskoczenia, ale muszę przyznać, że rozwiązanie było dość przewidywalne. Nie powiem, żebym sama bezbłędnie rozwikłała całą intrygę, ale jednak zabrakło mi tego efektu zaskoczenia.
Nie zmienia to jednak faktu, że książka jest ze wszech miar warta przeczytania. Autorka dobrze nakreśla postacie, dba o realia, sprawnie prowadzi wątki, ma lekkie pióro, przyjemne w odbiorze. Może nieco mylili mi się bohaterowie, szczególnie panie, ich imiona, czasem musiałam chwilę się zastanowić, kto jest kim - kochanką, żoną, byłą kochanką? Elwira, Klaudia, Karina? I czyją - Schmidta, Douglasa? Niby te imiona i nazwiska całkowicie różne, ale chyba właśnie przez to że takie dość wyszukane, powodowały czasem moje zagubienie. Ale to pewnie tylko moje odczucie.
Osobiście lubię, jak w książce wszystko jest napisane po coś, każdy, najmniejszy nawet wątek ma swoją przyczynę i skutek. Tu jest kilka niewielkich wątków, które w zasadzie niewiele wnoszą do całej fabuły. Są podjęte, ale nie kontynuowane. Np. spotkanie pani prokurator z sąsiadem - Hubertem Schmidtem (swoją drogą użycie takiego samego nazwiska jakie ma główna ofiara w książce również uważam za bezzasadne; chyba że autorka chciała wzbudzić wątpliwości, czy może ów sąsiad ma coś wspólnego z Johannem Schmidtem; ja nijak tego powiązania doszukać się mogłam). Albo są takie wątki, które pozostają niewyjaśnione. Wiem, że jest to zamierzone przez Autora i często takie niedopowiedzenie jest całym clou fabuły, ale uważam, że jest jeden wątek w "Tylko martwi nie kłamią", który szczególnie zasługiwał na wyjaśnienie. Chodzi mi o okoliczności i sprawców napadu na policjanta wyjaśniającego sprawę pierwszego zabójstwa w Kaisehof - ojca prokurator Weroniki Rudy. No chyba, że to ja jestem za mało domyślna, albo nieuważnie czytam. To jest niestety możliwe :)

Co by nie pisać o książce pani Katarzyny Bondy, jakie by nie były zastrzeżenia, jest ona warta przeczytania. A ja od razu zabieram się za "Florystkę".

Książka bardziej mi się podobała niż tom I, ale chyba miałam zbyt duże oczekiwania. Najbardziej lubię kryminały, w których rozwiązanie zagadki naprawdę mnie zaskoczy. Tu też spodziewałam się zaskoczenia, ale muszę przyznać, że rozwiązanie było dość przewidywalne. Nie powiem, żebym sama bezbłędnie rozwikłała całą intrygę, ale jednak zabrakło mi tego efektu zaskoczenia.
Nie...