Urocza. Bez napinania muskułów, robienia głupich min i prawienia andronów: jakie to przesłanie niesie książka, Dygat napisał bardzo dobrą powieść. Na pewno lepsza od "Jeziora Bodeńskiego", chociaż "Pożegnaniom" musi oglądać plecy, czyli sytuuje się na podium, ale nie na najwyższym stopniu. A jeżeli pod książkowe postaci, podłoży się ich filmowe ("Jowita") odpowiedniki (Jędrusik, Cybulski, Kwiatkowska i Olbrychski) to robi się wręcz odlotowo. Zmyślna ( ale bez przesady)fabuła, rewelacyjne dialogi i lekka nuta tajemniczości - zebrane do kupy, tworzą (nawet bez filmu) gatunkowy wzorzec.

Urocza. Bez napinania muskułów, robienia głupich min i prawienia andronów: jakie to przesłanie niesie książka, Dygat napisał bardzo dobrą powieść. Na pewno lepsza od "Jeziora Bodeńskiego", chociaż "Pożegnaniom" musi oglądać plecy, czyli sytuuje się na podium, ale nie na najwyższym stopniu. A jeżeli pod książkowe postaci, podłoży się ich filmowe ("Jowita") odpowiedniki...

Totalne arcydzieło !

Totalne arcydzieło !

Lalka XX wieku.

Lalka XX wieku.

Magiczna

Magiczna

Dygat w tej powieści dokonał rzeczy nie lada, każdy bohater i bohaterka są irytujący do kwadratu. Do tego, nie czytałem nigdy książki w której postaci tak często wyzywają się od idiotów, i są to przeważnie bardzo słuszne obserwacje.
Mamy 'niepoprawnego romantyka', który niczym pijany poeta z utworu Kaczmarskiego 'zakochuje się dwa razy na tydzień', kobietę, która sama nie wie czego chce, prawie niewierną żonę z wyrzutami sumienia, chociaż sama jest zdradzana i Dorotę, która w tej menażerii pokręconych postaci i towarzyskich zawirowaniach zachowuje się najrozsądniej, chociaż jest infantylnie ignorancka.

Dygat w tej powieści dokonał rzeczy nie lada, każdy bohater i bohaterka są irytujący do kwadratu. Do tego, nie czytałem nigdy książki w której postaci tak często wyzywają się od idiotów, i są to przeważnie bardzo słuszne obserwacje.
Mamy 'niepoprawnego romantyka', który niczym pijany poeta z utworu Kaczmarskiego 'zakochuje się dwa razy na tydzień', kobietę, która sama nie...

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z prozą Pana Stanisława Dygata, gdyż przed laty byłem pod dużym wrażeniem „Jeziora Bodeńskiego”. Na kolejną książkę tego Autora przyszło mi dość długo czekać, co może wpłynęło na moje wrażenia po lekturze. Wrażenia mieszane, bo „Disneyland” wydaje się książką nierówną, rozedrganą. Ale też i taki jest główny bohater – Marek Arens, który bywa momentami bardzo denerwujący. Postać z kategorii: „co innego mówi, co innego myśli, co innego robi, o coś jeszcze innego mu chodzi”.
I właściwie dopiero pod koniec książki zrozumiałem: syndrom „wiecznego chłopca”, który z jednej strony pragnie zmian, a z drugiej woli życie dotychczasowe. I pozostaje w takim oto zawieszeniu, miotając się pomiędzy podejmowaniem dyskusyjnych decyzji. Szuka czegoś, co właściwie jest na wyciągnięcie ręki, ale czy tego tak naprawdę pragnie?
Narracja trochę rwana (przyznam, że po spotkaniu na balu fabuła podążyła w innym kierunku niż oczekiwałem),momentami oniryczna, ale z pewnością buduje klimat lat 60-tych XX wieku. A na tle zmieniających się dekoracji korowód zjawiskowych kobiet: Jowita, Agnieszka, Helena, Dorota.
Błędem byłoby jednak sprowadzenie książki do sfery miłości. To również książka o tym jak wszyscy, nie wyłączając nas samych, kłamią i udają inne osoby, o łatwości zadawania bólu innym, o nietrafionych relacjach… Nie jest to książka łatwa, pewnie mało idealna dla współczesnego czytelnika, ale ma pewien nieuchwytny, trudny do określenia, urok.

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z prozą Pana Stanisława Dygata, gdyż przed laty byłem pod dużym wrażeniem „Jeziora Bodeńskiego”. Na kolejną książkę tego Autora przyszło mi dość długo czekać, co może wpłynęło na moje wrażenia po lekturze. Wrażenia mieszane, bo „Disneyland” wydaje się książką nierówną, rozedrganą. Ale też i taki jest główny bohater – Marek Arens, który...

"W powieści tej, poruszającej zasadnicze sprawy, jak miłość, wierność, potrzeba wiary w ludzi i w siebie, odnajdziemy specyficzny Dygatowski humor, subtelną ironię, lekki i jak zawsze świetny dialog, niewymuszenie elegancki styl". To zdanie pochodzi z okładki jednego z wydań tejże świetnej powieści Dygata. Ze zdaniem tym zgadzam się całkowicie i w stu procentach. Powieść obyczajowa, która nie jest banalna, nie jest nudna, a autor za jej pomocą ukazuje ważne kwestie, stawia ciekawe pytania i dzięki myślom głównego bohatera frapuje i podrażnia intelektualnie czytelnika.
"Ludzie strasznie kłamią. Oszukują siebie i innych w sprawach wielkich i małych". To jedno z życiowych odczuć, przemyśleń narratora i zarazem bohatera pierwszoplanowego w powieści. Takich interesujących, zmuszających wręcz czasem do myślenia stwierdzeń i spostrzeżeń w tym literackim dziele jest cała masa, jest co niemiara. Czytając książkę warto choć na chwilę się nad nimi zastanowić, przemyśleć je również i przeanalizować po swojemu, dla własnego pożytku. Uważny i lubiący pofilozofować czytelnik dużo z lektury wyniesie i będzie ona dla niego umysłową rozrywką na wysokim poziomie. Książka jest w dodatku znakomicie napisana i czytanie jej to przyjemność. Powieść osadzona jest w realiach Polski drugiej połowy dwudziestego wieku, wydana została w 1965 roku. Stała się od razu książką bardzo popularną i szybko zdobyła uznanie oraz liczne grono czytelników i wielbicieli. I nic w tym dziwnego. Ma niejedną zaletę i bardzo mało wad, niedociągnięć i niedoskonałości.
Sprawa oceny jest dla mnie oczywista. Ocena musi być bardzo, bardzo wysoka. Oto ona: 9/10.

"W powieści tej, poruszającej zasadnicze sprawy, jak miłość, wierność, potrzeba wiary w ludzi i w siebie, odnajdziemy specyficzny Dygatowski humor, subtelną ironię, lekki i jak zawsze świetny dialog, niewymuszenie elegancki styl". To zdanie pochodzi z okładki jednego z wydań tejże świetnej powieści Dygata. Ze zdaniem tym zgadzam się całkowicie i w stu procentach. Powieść...

Powieść nie trafiła w mój gust. Wpływ na to miał główny bohater, który był denerwujący. Taki "łamaga".

Powieść nie trafiła w mój gust. Wpływ na to miał główny bohater, który był denerwujący. Taki "łamaga".

Mnie nie zachwyciła

Mnie nie zachwyciła

Dobra książka, którą dobrze się czyta.

Dobra książka, którą dobrze się czyta.