Ostatnia książka Joanny Ckmielewskiej (1932 -2013), wydana w roku jej śmierci.
I już od pierwszej strony tarzam się ze śmiechu, bo......:
„....kołatały się we mnie resztki nadziei, że zdołam go uczłowieczyć. Idiotka. Uczłowieczyć mężczyznę!..”
Nie mogę nie wynotować odkrywczej uwagi, że...(s.76):
„...Lata są od tego, żeby upływać...”
Bo tradycyjnie wątek kryminalny, nawet korpus bez głowy, a głowa bez reszty, mają znaczenie uboczne wobec groteskowo przedstawionych postaci, ich zachowań i stosunków między nimi. Np jedna z bohaterek zapadła w milczenie i... (s.111):
„....Dźwięk żaden z niej nie wychodził i wyglądało na to, że nie wyjdzie już nigdy w życiu...”
Clou poznajemy na s.269: zbrodni dokonano:
„....w efekcie.... ...Żadnej premendyntacji nie było...”
Wyszło może nie najlepiej, bo głównym walorem jest rutyna autorki w tym gatunku, lecz moja miłość do Pani Joanny plus żal, że to ostatnia Jej książka i następnych nie będzie, usprawiedliwia moje 10/10

Ostatnia książka Joanny Ckmielewskiej (1932 -2013), wydana w roku jej śmierci.
I już od pierwszej strony tarzam się ze śmiechu, bo......:
„....kołatały się we mnie resztki nadziei, że zdołam go uczłowieczyć. Idiotka. Uczłowieczyć mężczyznę!..”
Nie mogę nie wynotować odkrywczej uwagi, że...(s.76):
„...Lata są od tego, żeby ...