Czyta się szybko, to na pewno zaleta. Niestety, mam powoli poczucie, że schemat się wyczerpuje i zachwytu już nie ma – jest jedynie zadowolenia. Jest sporo humoru, zwłaszcza z udziałem psa Budynia, nieraz można się naprawdę zdrowo pośmiać. Nadal jest tu sporo maleszkowego absurdu i abstrakcyjnych sytuacji, za które cenię te książki. Całość przypomina może nieco skrypt filmu (co nie dziwi w zasadzie), ale nie jest to jakaś straszliwa wada. Zaskakuje mnie pozytywnie, jak autor „pilnuje”, by bohaterowie postępowali uczciwie i np. „przypomina im” o zapłaceniu za wyrządzone w hotelu szkody albo nigdy nie pozwala skrzywdzić zwierzęcia czy drugiego człowieka (np. niedźwiedź zostaje „zwolniony” z rozkazu). Kto z współczesnych pisarzy w ogóle by o czymś takim wspomniał? Świetny ewenement, zwłaszcza, że Maleszka robi to bez upierdliwego dydaktyzmu, a nawet z humorem. Podkreślone bardzo ładnie więzi, lojalność, wierność.

Na minus muszę zaliczyć obowiązkowe „złe grube dziecko” (to już chyba jakaś tradycja – w kryminale wiemy, że zabije lokaj a tutaj gdy pojawia się ktoś z nadwagą, wiadomo, że będzie zły …). Brakuje mi troszkę pozytywnych wzorców jeśli chodzi o spędzanie przez dzieci wolnego czasu. Bohaterowie są bogaci, mają nowoczesne zabawki i sprzęt a w ramach rozrywki bawią się na tablecie albo grają w gry komputerowe. Nie zauwazyłam nigdy, zeby zrobili sobie wycieczke do lasu, upaćkali się farbami, odgrywali scenki czy pokopali piłkę przed domem. Drogi autorze, jeżeli wszyscy będą jedynie grać na komputerze, to pojawi się jeszcze więcej strasznych i złych grubych dzieci, ja tylko ostrzegam :D

<< teraz proszę o kilka głebokich wdechów wszystkich hejterów>> Nieprzemyślane są zapewne trzy szóstki na kostce (chyba autor jednak wie, z czym to się kojarzy :P i z czym, jak wierzę niechcący, budzi konotacje – można było nie wiem, dać plusy i minusy czy cokolwiek innego) oraz akcje z „przekazywaniem pozytywnej energii” przez dotykanie (wtf?). Rozumiem, że pewnie chodziło o siłę przyjaźni, bliskości itp., ale doprawdy brzmi to zbyt dwuznacznie jak dla mnie. Wrodzona ironia nakazuje mi zakpić, że skoro (jak mamy wspomniane) mama Gabi używa kadzidełek, to zapewne podczas jakiejś niezbyt mądrej paramagicznej działalności - co się odbiło na córce :P. <<hejterzy mogą już wypuścić powietrze>>

Książka bardzo ładnie wydana, chociaż nadal męczą mnie straszliwe ilustracje. Na plus porządna okładka, dobrze zszyte strony (eksploatacja dziecięca is heavy), kredowy papier już niekonieczny (przez to książka jest droższa, a to przecież nie album). Czekam na ostatnią część i mam nadzieję, że klamra będzie jakaś fajna.

Czyta się szybko, to na pewno zaleta. Niestety, mam powoli poczucie, że schemat się wyczerpuje i zachwytu już nie ma – jest jedynie zadowolenia. Jest sporo humoru, zwłaszcza z udziałem psa Budynia, nieraz można się naprawdę zdrowo pośmiać. Nadal jest tu sporo maleszkowego absurdu i abstrakcyjnych sytuacji, za które cenię te książki. Całość przypomina może nieco skrypt filmu...