Nie jestem fanem Neila, znam parę piosnek, które mi się podobają, a niektóre nawet bardzo. Lubię za to czasem posłuchać co mądrego mogą mieć do powiedzenia Ci którzy już coś przeżyli. Niestety po raz kolejny rozczarowanie autobiografią jako treścią i tym co autor przekazuje o samym sobie. Książka zasadniczo nudna, lecz ma parę zalet, raczej dla fanów.
Milczenie jest złotem.

Nie jestem fanem Neila, znam parę piosnek, które mi się podobają, a niektóre nawet bardzo. Lubię za to czasem posłuchać co mądrego mogą mieć do powiedzenia Ci którzy już coś przeżyli. Niestety po raz kolejny rozczarowanie autobiografią jako treścią i tym co autor przekazuje o samym sobie. Książka zasadniczo nudna, lecz ma parę zalet, raczej dla fanów.
Milczenie jest złotem.

Ciężkie to dzieło.... Chaotycznie napisane, a do tego miejscami dość pretensjonalne. Całość jawiła mi się jak coś w rodzaju strumienia świadomości. Autor siada i ma zamiar pisać. "I o czym tu napisać? - myśli. "No tak, autobiografia...." I pisze o kolejkach elektrycznych (temat bardzo ważny, jak się okazuje, wraca do niego kilka razy.),by nagle przeskoczyć do opisów swoich przyjaciół. No tak, o rodzinie też by się coś przydało. Więc pisze o dzieciach, żonach (niekoniecznie w tej kolejności) Czytelnik siedzi i czyta... I zastanawia się, o co właściwie chodzi autorowi? Rozumiem, że chce wprowadzić czytającego do swojego świata. Ale dlaczego w taki bełkotliwy sposób. Są w tej naprawdę interesujące ciekawostki. Tylko co z tego skoro giną gdzieś w tej niezbyt przystępnej formie. Ogólnie - nie polecam. Na pewno nie dla tych, którzy chcieliby poznać historię Younga od początku do końca. W sferze faktograficznej mam dość duży niedosyt, np. co do lat 90 - tak na marginesie. I jeszcze jedno. Rozumiem szczerość autora - ale nie wiem, może to już kwestia mojej osobowości i przyjętych wartości moralnych - niemniej... W moich oczach, w świetle przytoczonych przez autora historii, jawił się jako skończony... dupek. Jego sztuki nie oceniam.

Ciężkie to dzieło.... Chaotycznie napisane, a do tego miejscami dość pretensjonalne. Całość jawiła mi się jak coś w rodzaju strumienia świadomości. Autor siada i ma zamiar pisać. "I o czym tu napisać? - myśli. "No tak, autobiografia...." I pisze o kolejkach elektrycznych (temat bardzo ważny, jak się okazuje, wraca do niego kilka razy.),by nagle przeskoczyć do opisów...

Neil Young to artysta rockowy, którego bardzo szanuję za muzykę jaką wciąż tworzy. Nie od razu pojąłem jego twórczość, ale kiedy już do mnie dotarła to wciąż nie mogę wyjść z podziwu. Dlatego też kiedy autobiografia trafiła w moje ręce nie było innej możliwości - koniecznie przeczytać.
Początkowo trochę się zawiodłem. Książka nie jest pisana linearnie, Young dość "gęsto" przeskakuje z tematu na temat dotyczący jego życia. Do tego wiele tu treści nie tyczących się zupełnie jego kariery muzycznej (jego pasja samochodowa m. in.). Mnie akurat ten temat zupełnie nie interesuje dla tego też nie było mi przyjemnie przez to brnąć.
Kolejna sprawa to wrażenie, że pisał tę książkę autor, który jest mocno zdziecinniały czy infantylny, ale akurat to wrażenie szybko minęło kiedy poprzez kolejne strony bardziej się zapoznawałem z N. Youngiem.
W moim odczuciu jeżeli fani tego gitarzysty chcieliby poznać taką klasyczną biografię (muzyka i jeszcze raz muzyka) to w "Marzeniu hipisa" się nie odnajdą.
Mimo wszystko przeczytać można, wielkiego dramatu nie ma.

Neil Young to artysta rockowy, którego bardzo szanuję za muzykę jaką wciąż tworzy. Nie od razu pojąłem jego twórczość, ale kiedy już do mnie dotarła to wciąż nie mogę wyjść z podziwu. Dlatego też kiedy autobiografia trafiła w moje ręce nie było innej możliwości - koniecznie przeczytać.
Początkowo trochę się zawiodłem. Książka nie jest pisana linearnie, Young dość...

Autobiografia Neila Younga snuje się i elektryzuje zarazem jak jego niekończące się improwizacje. To zbiór opowieści o muzyce i życiu; o fascynacjach koleją, samochodami i nowymi technologiami; o własnych pozamuzycznych projektach: Lincvolcie (Lincolnie napędzanym silnikiem elektrycznym) i Pono (systemie audio o najwyższej jakości dźwięku). Neil Young napisał ją w chwili największego w swoim życiu kryzysu twórczego. Od roku 2011, gdy odstawił alkohol i narkotyki, nie napisał żadnej piosenki. Kilka tygodni temu (2014 r.) ukazał się jego najnowszy album, ale z piosenkami innych twórców.

Autobiografia Neila Younga snuje się i elektryzuje zarazem jak jego niekończące się improwizacje. To zbiór opowieści o muzyce i życiu; o fascynacjach koleją, samochodami i nowymi technologiami; o własnych pozamuzycznych projektach: Lincvolcie (Lincolnie napędzanym silnikiem elektrycznym) i Pono (systemie audio o najwyższej jakości dźwięku). Neil Young napisał ją w chwili...

Taka niby biografia. Więcej się z niej dowiemy o Neilu jako osobie i człowieku niż o samych faktach historycznych. Jeśli o nie chodzi to nie ma tu raczej żadnej chronologii. Ot luźna impresje i dygresje. Wyobrażam sobie go jak codziennie zasiada do pisania na tym swoim rancho i spisuje to co akurat mu się przypomni. Chyba tak to mniej więcej wyglądało. Ciekawa lektura napisana przez mądrego faceta, jednak dość słaba warsztatowo i spisana w lakonicznym, pamiętnikowym języku.. Ale to jedyny minus. W sumie ani ziębi ani grzeje.

Taka niby biografia. Więcej się z niej dowiemy o Neilu jako osobie i człowieku niż o samych faktach historycznych. Jeśli o nie chodzi to nie ma tu raczej żadnej chronologii. Ot luźna impresje i dygresje. Wyobrażam sobie go jak codziennie zasiada do pisania na tym swoim rancho i spisuje to co akurat mu się przypomni. Chyba tak to mniej więcej wyglądało. Ciekawa lektura...

Jestem fanem tego gościa, więc przeczytanie "Autobiografii" uznałem za obowiązek. Young bywa banalny,naiwny, zbyt sentymentalny, krąży w okół tych samych tematów, ale przede wszystkim wydaje się być do bólu szczery i prosty (w pozytywnym sensie tego słowa),co idealnie koresponduje z jego twórczością, tak bardzo tkwiącą w amerykańskiej tradycji folk, country i rocka. Świetnie się to czyta, a niedoróbki w tym przypadku dodają tylko autentyczności autorowi. To nie jest typowa autobiografia, raczej luźne wspomnienia bez ustalonej chronologii. Sporo smaczków dotyczących poszczególnych albumów i projektów, w jakich się udzielał Neil - jeden z najważniejszych artystów naszych czasów.

Jestem fanem tego gościa, więc przeczytanie "Autobiografii" uznałem za obowiązek. Young bywa banalny,naiwny, zbyt sentymentalny, krąży w okół tych samych tematów, ale przede wszystkim wydaje się być do bólu szczery i prosty (w pozytywnym sensie tego słowa),co idealnie koresponduje z jego twórczością, tak bardzo tkwiącą w amerykańskiej tradycji folk, country i rocka....

Mistrz nad mistrze mości towarzysze

Mistrz nad mistrze mości towarzysze