Miałam 18 lat i uwielbiałam Ewę Demarczyk kiedy usłyszałam "Serce" i do tej pory jest to moja ukochana piosenka Marka Grechuty.Książka o Nim wzbudziła we mnie mieszane uczucia.Dość chaotyczna w chronologii przedstawianych faktów ale przynajmniej odkrywa tajemnicę Jego dziwnych,niewytłumaczalnych zachowań,które mnie zastanawiały i prawdę mówiąc posądzałam o,że jest narkomanem.I ty nasuwa się smutna refleksja,że choroba psychiczna była i chyba często nadal jest wstydliwym tabu.Zrozumiałam,żę cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową zwaną dawniej psychozą maniakalno-depresyjną i ze był źle leczony.Nie wiem czyja była to wina,nie chcę nikogo oskarżać ale może gdyby ego choroba nie była tak skrzętnie ukrywana choć wszyscy wiedzieli,że jest z Nim źle może nie cierpiałby tak bardzo.Może,może...już się nie dowiemy.I mam jeszcze jedną uwagę:mogłaby autorka być bardziej skrupulatna i nie popełniać błędów takich jak ten,kiedy pisze,ze Grechuta śpiewał piosenkę wg wiersza Tuwima pt."Pani pachnir jak tuberozy".Otóż tytuł tego wiersza brzmi "Sen złotowłosej dziewczynki" i w wierszu nie ma słów "a ja lubię zapach narkozy"tylko "tuman narkozy".No chyba że słowo "tuman" jest niepoprawne politycznie.

Miałam 18 lat i uwielbiałam Ewę Demarczyk kiedy usłyszałam "Serce" i do tej pory jest to moja ukochana piosenka Marka Grechuty.Książka o Nim wzbudziła we mnie mieszane uczucia.Dość chaotyczna w chronologii przedstawianych faktów ale przynajmniej odkrywa tajemnicę Jego dziwnych,niewytłumaczalnych zachowań,które mnie zastanawiały i prawdę mówiąc posądzałam o,że jest...