Ale to, że zmieniła świat, nie wydawało się nawet w połowie tak ważne i realne jak wiatr, który rozwiewał jej włosy, jak znajomy wysiłek mięśni podczas unoszenia się w górę, jak kontakt z ukochanymi prądami powietrznymi, który chciano jej uniemożliwić.*

Każdy ma swoją pasję, ale co jeśli na drodze do szczęścia stoi wieloletnia tradycja?

Świat składa się z małych wysp i wysepek oraz wód pełnych dzikich bestii. Można się do nich dostać tylko dwoma sposobami – statkami i za pomocą skrzydeł. A owe skrzydła mogły dziedziczyć jedynie osoby z lotniczych rodzin. Córka rybaka - Maris - postanawia o nie zawalczyć. Jej determinacja zaważy o przyszłości tych, co ponad wszystko chcieli wznieść się ponad chmury. Niestety pojawiają się również fanatycy, dla których najważniejsze są skostniałe i długoletnie zwyczaje.

„Przystań wiatrów” według mnie ze względu na temat, jak również bohaterów i ogólnie przystępnie przedstawiony świat, skierowana jest przede wszystkim do młodszych czytelników. Sam pomysł z lataniem w przestworzach niczym Dedal i Ikar, wydaje się na pierwszy rzut oka cudownym pomysłem, jednak sama realizacja, ze względu na wtórność w sposobie narracji, jak i zachowanie postaci nie do końca do mnie przemówiła. Z jednej strony powieść powstała dobrych kilkanaście lat temu. Z drugiej zaś po nazwisku jednego z autorów spodziewałam się, może nie czegoś wybitnego, ale z pewnością bardziej nietuzinkowego.

W każdym razie książka jest niewielkich gabarytów, a plusem jej jest niemal natychmiastowe rzucenie czytelnika w wir wydarzeń. Dzięki temu można się skupić na sprawnie przedstawionej akcji jak również szybko utożsamić z młodymi postaciami i ich problemami. Nie ma tu głębokiej analizy zachowań i wielkich rozterek emocjonalnych, ale to, co autorzy przedstawili moim zdaniem w zupełności wystarczy, aby poczuć do każdej z postaci pozytywnych - uwielbienie, a do negatywnych - niechęć.

Niestety nie obyło się bez uproszczonego zobrazowania również trzech głównych bohaterów. W centrum wydarzeń jest właśnie Maris – młoda buntowniczka, o nowatorskich poglądach, uparcie dążąca do celu. W kolejnym rozdziale pojawia się również nie mniej zadziorny, tajemniczy, niemiły i zgryźliwy (ale oczywiście niepozbawiony charyzmy i uroku osobistego) jak na swój młody wiek Val oraz S’Rella - nieco naiwna, miła oraz oddana przyjaciółka Maris. Postaci, zapewne swoją dumą i energią wzbudzą sympatię niejednego młodego czytelnika, jednak co starsi mogą być (choć oczywiście nie muszą) zawiedzeni ich przewidywalnością. Mimo wszystko już relacje i więzi między nimi są opisane jak najbardziej naturalnie.

„Przystań wiatrów” nie zawiera wielu zaskoczeń, dwuznacznych postaci ani wielkich, krwawych bitew na śmierć i życie. Mimo wszystko po zastanowieniu myślę, że autorzy zawarli w niej coś równie ważnego - książka mówi o potędze przyjaźni, walki o marzenia, ale również o nieuchronnym przemijaniu oraz straconych złudzeniach.

Katarzyna Barańska

*Cytat z książki Przystań wiatrów, str. 93