Z przykrością,bądź przyjemnością mogę stwierdzić,że ta książka nie należy do żadnego konkretnego gatunku.
Jak na obyczajówkę jest za mocna.
Erotyka w niej to raczej sztywny kij od miotły.
A romans jak dla mnie też żaden.
Czyli z prostej matematyki wychodzi na to,że to książka bez gatunku.
Jednak powiem wam jedno to nie jest jej minus,raczej zaliczyłabym to do nielicznego grona plusów.

Megan Hart po prostu chciała nam coś opowiedzieć i zwrócić uwagę(dość pobieżnie bym rzekła)na pewne aspekty społecznego i indywidualnego życia.

Feralne karty losu jakie mogą się nam dostać - to raz.
Narzeczony,którego nie pociągają kobiety,nie może stać się dobrym mężem,kochankiem i przyjacielem...nie wróć,przyjacielem może być jak najbardziej najlepszym,no chyba,że jest totalnie egoistycznym dupkiem.

Pasja i miłość do pracy,która jest czym więcej niż płatnym zajęciem,pożerająca każdą bezmyślną chwilę w mózgu - to dwa.

Różnice rasowe,które istnieją czy tego chcemy czy nie - to trzy.
Bardzo dobrze odznaczone innym kolorem postrzeganie barwy skóry,mimo,że mamy XXI wiek,to jakbyśmy nadal byli na początku tej ewolucyjnej drogi,która się nigdy nie kończy.
Czy wspomniałam,że to właśnie Oliwia ma piękny odcień skóry i niesamowite nietypowe włosy?
A no tak to cała Oliwia,piękna,niezależna,z nieciekawym bagażem upokarzającego doświadczenia,ciągle czegoś szukająca zawzięcie.

Tożsamość religijna - to cztery...połączona z konfliktem matka-córka,to jak najbardziej mocne pięć.
Ale o tym to przekonajcie się sami,dużo by mówić.

Prosta maleńka potrzeba bycia kochanym takim jakim się jest - to sześć.
Tylko dlaczego,tak często ten proces przebiega tak mozolnie,pokrętnie i nie daje wytchnienia?
Bo może,inaczej to byłoby prościej.
A prościej to nie znaczy lepiej.
I fundament przy tym,to fuszerka ekipy budowlanej,która skąpi na materiałach.
Łatwo to ta Oliwia nie ma,trzeba jej to przyznać.
Jej wielka miłość,to...szkoda słów.
Alex nie ustępuje poprzednikowi pola,gdyby nie mała poprawka na jego osobę.
Jest szczery,tak zwyczajnie,czasami dość brutalnie,ale nie kłamie sobie samemu i jej,kobiecie,która tak całkiem niespodziewanie dla niego rozkochała go w sobie,jedząc pierogi na śniadanie.

Więc o czym jest ta książka?
O tym wszystkim co powyżej po trochu.
Przedstawia nagość nie jako sam fakt cielesności,tylko uwydatnia warstwy jakie na siebie nakładamy by zakryć to co niewygodne,ukryć obawy,wahania,by przy dobrych wiatrach,przy odpowiedniej osobie zdzierać je samemu,lub pozwolić to zrobić komuś innym.

Mimo wszelkich zalet poruszanych zagadnień,a dokładniej polizaniu ich,nic a nic mnie w niej nie porwało.
Utkwiłam na środku jeziora,otoczona egipskimi ciemnościami,licząc,że jakiś ostry podmuch emocji bijący z kart książki pozwoli mi dopłynąć do brzegu.
Nic z tego...nie mam wioseł,utkwiłam.
A miało być tak przyjemnie.

Książka musi poruszać istotne sprawy,żeby nie zostać z niczym,ale nie może być sucha jak pieprz.

Z przykrością,bądź przyjemnością mogę stwierdzić,że ta książka nie należy do żadnego konkretnego gatunku.
Jak na obyczajówkę jest za mocna.
Erotyka w niej to raczej sztywny kij od miotły.
A romans jak dla mnie też żaden.
Czyli z prostej matematyki wychodzi na to,że to książka bez gatunku.
Jednak powiem wam jedno to nie jest jej minus,raczej zaliczyłabym to do nielicznego...