Tiendriakow na kartach powieści "Zaćmienie", nie dokonuje niczego odkrywczego lustrując instytucje jaką jest małżeństwo, lecz robi to w tak bezpretensjonalny sposób, że czyta się ją z przyjemnością.
Motyw przewodni- dramat dwojga ludzi, którzy pozostawieni "sami sobie" ( jako młode małżeństwo ze świeżo uwitym gniazdkiem), próbują budować relacje w oparciu o wyświechtane i przestarzałe wyobrażenia. Gdzieś między wierszami, nachalnie wybrzmiewa kolejny problem - rozdźwięk pomiędzy tym kim naprawdę jesteśmy a tym, jak chcą widzieć nas inni ( szczególnie ukochana osoba). Pozory, to właściwe słowo, określające wzajemne stosunki bohaterów, którzy usilnie dążą do nadania sensu swojemu życiu, poprzez sam fakt istnienie drugiej osoby. On, traktuje ją jak swoją muzę, niemal boginie, której "wspaniałość", ma przyczynić się do przyspieszenia jego kariery naukowej. Ona, skwapliwie chwyta się tej "roli". Finalnie, dochodzi do nieuniknionego rozpadu, iluzje ustępują miejsca nieukrywanemu gniewowi i pretensjom. Książka smutna, nie niepozostawiająca nadziei a przez to okrutnie prawdziwa. Polecam każdemu, kto pragnie spojrzeć na swój związek z nieco większym dystansem ;)

Tiendriakow na kartach powieści "Zaćmienie", nie dokonuje niczego odkrywczego lustrując instytucje jaką jest małżeństwo, lecz robi to w tak bezpretensjonalny sposób, że czyta się ją z przyjemnością.
Motyw przewodni- dramat dwojga ludzi, którzy pozostawieni "sami sobie" ( jako młode małżeństwo ze świeżo uwitym gniazdkiem), próbują budować relacje w oparciu o wyświechtane i...