Najpierw zwróciłam uwagę na tę książkę w Empiku i pokazałam przyjaciółce, jaki śmieszny tytuł, ale przeszłam dalej, ponieważ w księgarni znalazłam się w ściśle określonym celu. Był to bodajże dzień premiery. Trzy dni później druga przyjaciółka przynosi mi tę cegłę do szkoły i mówi, że wieczorem przeczytała i że świetne. Biorę więc ją od niej i zaczynam czytać...
Z początku myślałam, że akcja toczy się gdzieś w XIX w. (jak "Alicja w Krainie Czarów", którą uwielbiam") i że główna bohaterka wpadnie za chwilę do jakiegoś grobu i znajdzie się w Krainie Zombie. Pierwsze rozczarowanie: jest XXI w. Drugie rozczarowanie: nie będzie Krainy Zombie. Do momentu wypadku czytałam z zapartym tchem, choć z zasady nie lubię horrorów o zombie (za który z początku uważałam tę książkę). Potem wypadek: "O Jezu, ale *********, krwisty momenty". A następnie wróciłam na ziemię.
Okazało się, że to najzwyczajniejszy paranormal romance, tyle że z zombie w tle. Jak w niemal każdym paranormal Romance, najsłabszym wątkiem był "wątek szkolny", jak go nazywam. Rozumiem, że główna bohaterka musi mieć szkolnych przyjaciół i wrogów, ale czemu w co drugiej powieści tego gatunku wygląda to niemal identycznie, jak w "Zmierzchu" (tyle, że tam było to bardziej wyważone)? Następnie: miłość od pierwszego wrażenia. Drodzy pisarze, nie w każdym paranormal romance bohaterka musi zakochiwać się od pierwszego wrażenie w jakimś buntowniku i oczywiście "od teraz aż po grób" (albo i dłużej, jak w niektórych przypadkach).
W czasie, gdy Alicja była zakochana, akcja staczała się w dół, staczała się w dół...
Gena Showalter, nawiązując w tytule do takiej klasyki jak "Alicja w Krainie Czarów", postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko. Moim zdaniem, nawet się wybiła, by ją przeskoczyć. obie powieści łączyło jedynie imię oraz wygląd głównej bohaterki. Mimo wszystko, nie twierdzę, że była to powieść "słaba". Czytało się ją szybko i był to swego rodzaju "odstresowywacz". Nie jest to jednak w żadnym wypadku dzieło ambitne i wątpię, że będę miała czas, by przeczytać kontynuację zapowiedzianą w wywiadzie z autorką na końcu książki.
P.S. A propos wspomnianego wywiadu: można z niego wiele się dowiedzieć na temat dojrzałości tej 38-letniej pisarki.

Najpierw zwróciłam uwagę na tę książkę w Empiku i pokazałam przyjaciółce, jaki śmieszny tytuł, ale przeszłam dalej, ponieważ w księgarni znalazłam się w ściśle określonym celu. Był to bodajże dzień premiery. Trzy dni później druga przyjaciółka przynosi mi tę cegłę do szkoły i mówi, że wieczorem przeczytała i że świetne. Biorę więc ją od niej i zaczynam czytać...
Z początku...