Wśród ksiąg, w których możemy odnaleźć jedyną, objawioną prawdę, wyszukać znaczenie własnego imienia bądź dowiedzieć się ile razy można podbić piłkę głową, “księga śmiechu i zapomnienia” jest ewenementem. Nie znajdziecie w niej, ani ścisłej definicji śmiechu czy zapomnienia, ani ich klasyfikacji. Ta księga jest otwarta. Czym jest, jak zwykł to czynić, podpowiada sam autor.
“Cała ta książka jest powieścią w formie wariacji. Poszczególne części występują po sobie jako kolejne części drogi prowadzącej do wnętrza tematu, do wnętrza myśli, do wnętrza jednej jedynej sytuacji, której zrozumienie niknie mi w nieskończoności.”
W siedmiu częściach drąży temat pamięci i jej zaprzeczenia, śmieszności. Wariacja jako metoda staje się doskonałym środkiem do ukazania dręczących autora przemyśleń. Żadna z opowieści, nie uniosłaby samotności, ale doskonale wpisują się jako przekształcenie, odmiana tematu głównego, którym jest czas. Czas, w “którym wszystko się powtarza, a w każdym powtórzeniu traci część swojego sensu”, w którym zdarzenia i miejsca ciągle zmieniają swoje znaczenie znikając w przeszłości. Czas, który pragniemy zatrzymać, zapisać go, uwiecznić, odróżnić się. Poprzez co pragniemy zachować znaczenie naszego życia nieuchronnie upływającego, zmierzającego do granicy. Granicy, która jest stale z nami obecna, “za którą rzeczy tracą swój sens”.
Poza tym mam wrażenie, że sama książka jest tylko rozdziałem księgi, którą nieustannie pisze Kundera.

Wśród ksiąg, w których możemy odnaleźć jedyną, objawioną prawdę, wyszukać znaczenie własnego imienia bądź dowiedzieć się ile razy można podbić piłkę głową, “księga śmiechu i zapomnienia” jest ewenementem. Nie znajdziecie w niej, ani ścisłej definicji śmiechu czy zapomnienia, ani ich klasyfikacji. Ta księga jest otwarta. Czym jest, jak zwykł to czynić, podpowiada sam autor....