Zosia Borucka nie mogłaby być bardziej szczęśliwa – odzyskała rodzinny dom i spodziewa się dziecka ukochanego Krzysztofa. Ale okrutny los postanawia z niej zadrwić: odbiera jej wszystko, co najcenniejsze. Zdruzgotana zamyka się w sobie, odsuwa od ludzi. Czy troska przyjaciół pomoże jej odzyskać radość życia? A może sprawi to wyjazd do Dalmacji i spotkanie z odnalezionym po latach dziadkiem? Rozgrzewająca serce opowieść o radościach i smutkach, jakie niesie los, o rodzinie, której każdy z nas potrzebuje, o przyjaźni, która pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile, i o miłości dającej nadzieję na szczęście.

Muszę przyznać, że po przeczytaniu „Drogi do Różan” czułam mimo wszystko pewien niedosyt. Nic, więc dziwnego, że gdy tylko pojawiła się „Wiosna w Różanach” postanowiłam się za nią zabrać. Zwłaszcza po ujrzeniu okładki, która, mimo, iż jest bardzo podobna do swojej poprzedniczki, to i tak nie mogłam oderwać od niej wzroku.

Ogólnie rzecz biorąc jest to lektura ciekawa i przyjemna. Czyta się, co prawda szybko, jednak nie jest to już tom pierwszy. Nie mówię oczywiście, że kontynuacja jest zła, co to, to nie, – ale mimo wszystko nie dorównuje „Drodze do Różan”. Co prawda styl i język autorki pozostaje bez zmian, a fabuła dalej toczy się swoim torem, to już nie jest to samo. Zwłaszcza, gdy trzeba przebrnąć przez wstęp, który nie należy do najlepszych. W poprzedniej części z chęcią pokonywałam kolejne rozdziały, chcąc wyciągnąć z lektury jak najwięcej. W tym wypadku czytałam raczej z samej przyjemności czytania, czy też chęci powrotu do znanych mi już bohaterów.

Skoro o bohaterach już mowa to warto zaznaczyć, że w tej części są oni o wiele bardziej rozwinięci i dopracowani. Nie mam tutaj na myśli tylko i wyłącznie bohaterów pierwszoplanowych, ale i cała resztę. Tak, jak poprzednio przeszkadzały mi ich charaktery i zachowania, tak tutaj nie miałam z tym najmniejszego problemu. Może jest to poniekąd efekt tego, iż autorka trochę bardziej skupiła się na nich samych, aniżeli na całej reszcie.

Sama fabuła nie różni się zbytnio od „Drogi do Różan”. Ta sama problematyka, te same rozterki, marzenia, smutki, czy radości, a mimo to powieść nie jest nudna. Powiedziałabym raczej, że to lekka i przyjemna lektura w sam raz do poczytania przy kominku – zwłaszcza przy tej pogodzie. Oceniając całokształt, muszę przyznać, że książka pani Ziembickiej ma swoje plusy, ma też i minusy, a mimo to z chęcią przeczytam ją jeszcze raz przy pierwszej lepszej nadarzającej się okazji.

Zosia Borucka nie mogłaby być bardziej szczęśliwa – odzyskała rodzinny dom i spodziewa się dziecka ukochanego Krzysztofa. Ale okrutny los postanawia z niej zadrwić: odbiera jej wszystko, co najcenniejsze. Zdruzgotana zamyka się w sobie, odsuwa od ludzi. Czy troska przyjaciół pomoże jej odzyskać radość życia? A może sprawi to wyjazd do Dalmacji i spotkanie z odnalezionym po...