Fenomenalna opowieść! Ta książka przez wiele lat czekała na półce na swoją kolej, ale kiedy w końcu zaczęłam ją czytać, nie mogłam się już oderwać. Niesamowicie budująca historia młodej, pewnej siebie kobiety, która robi to, co uważa za słuszne i nie daje sobą kierować. Zważywszy na czasy, kiedy książka powstała, musiała to być naprawdę szokująca postawa. Postacie są wyraźne i spójne, fabuła jest sprawnie opisana, dzięki czemu bardzo przyjemnie się to czyta. Momentami miałam problem ze zrozumieniem postaci, bo niższe warstwy używają gwary, ale dzięki temu książka tylko zyskuje - bohaterowie są niezwykle barwni i żywi. Na pewno wrócę do tej historii jeszcze nie raz i będę ją smakować z przyjemnością.

Fenomenalna opowieść! Ta książka przez wiele lat czekała na półce na swoją kolej, ale kiedy w końcu zaczęłam ją czytać, nie mogłam się już oderwać. Niesamowicie budująca historia młodej, pewnej siebie kobiety, która robi to, co uważa za słuszne i nie daje sobą kierować. Zważywszy na czasy, kiedy książka powstała, musiała to być naprawdę szokująca postawa. Postacie są...

Tak się cieszę, że spotkało mnie takie pozytywne zaskoczenie na koniec roku. "Czahary" to piękna klasyczna książka. Język nie jest prosty jak to u tej autorki, wymaga skupienia, ale daje ogromną satysfakcję. Dlaczego? Pozwala nam zanurzyć się w świecie, którego już nie ma. Rodziewiczówna wykreowała tutaj wspaniałych bohaterów. Uwielbiam Zośkę, Kasjana, Motolda... Reszta postaci też jest świetnie nakreślona,a nie ma ich tutaj zbyt wiele. I mimo że fabuła jest dość przewidywalna to daje możliwość obcowania ze stylem pisania, z którym już się nie spotykamy. Zaskoczyło mnie, że w tej powieści jest tak wiele humoru w dialogach i że wątek romantyczny jest bardzo subtelny i nie stanowi głównej osi fabuły. Nie jest to romans, jeśli tego się obawiacie u tej autorki. Oczywiście ta powieść w tamtych czasach była książką obyczajową, nie ma tu nic trudnego, wymagającego analizy. Dla nas jednak jest to klasyka literatury polskiej, literatura piękna. Warto się z nią zapoznać.

Tak się cieszę, że spotkało mnie takie pozytywne zaskoczenie na koniec roku. "Czahary" to piękna klasyczna książka. Język nie jest prosty jak to u tej autorki, wymaga skupienia, ale daje ogromną satysfakcję. Dlaczego? Pozwala nam zanurzyć się w świecie, którego już nie ma. Rodziewiczówna wykreowała tutaj wspaniałych bohaterów. Uwielbiam Zośkę, Kasjana, Motolda... Reszta...

Jedna z moich ulubionych powieści

Jedna z moich ulubionych powieści

Zachwyciła mnie postać Zosi silnej niezależnej i mądrej . Te książkę czyta się cudownie i będę do niej wracać.

Zachwyciła mnie postać Zosi silnej niezależnej i mądrej . Te książkę czyta się cudownie i będę do niej wracać.

W moim odczuciu za mało w tej historii głównej bohaterki. Miała być historia silnej kobiety, a tymczasem przez większą część powieści jej historia tworzy tło wydarzeń dla zbójnickich wybryków zaprzyjaźnionego rozbójnika, który zmienia swoje życie i postępowanie, by służyć słusznej sprawie. Owszem, ciekawie się to czyta, jednak jestem pewna, że opowieść o pewnej siebie, nieco zbuntowanej kobiecie w XIX-wiecznych realiach mogłaby być równie zajmująca i wtedy to Kasjan stanowiłby tło dla Zośki, a nie odwrotnie...

W moim odczuciu za mało w tej historii głównej bohaterki. Miała być historia silnej kobiety, a tymczasem przez większą część powieści jej historia tworzy tło wydarzeń dla zbójnickich wybryków zaprzyjaźnionego rozbójnika, który zmienia swoje życie i postępowanie, by służyć słusznej sprawie. Owszem, ciekawie się to czyta, jednak jestem pewna, że opowieść o pewnej siebie,...

Przeskakując pomiędzy różnymi książkami i ich autorami udało mi się znaleźć "Czahary", które swoją drogą polecał mi niegdyś tata.

Spodziewałem się ładnej książki, ale nie spodziewałem się tego, że pochłonę ją tak szybko. Spokój, którym mnie otuliła jest nie do opisania.
Język, którego używa autorka jest pięknym wspomnieniem wszelkiego rodzaju archaizmów a także utrwaliła dzięki niemu różnego rodzaju tradycje i wierzenia jak chociażby te o koniu w bagnie w wigilijną noc.

Jeżeli ktoś potrzebuje odpocząć od książek bogatych w nieustanną i dynamiczną akcje, a zatracić w pięknych okolicach tytułowych Czaharów i historii żyjących tam ludzi, wówczas gorąco polecam. <3 10/10

Przeskakując pomiędzy różnymi książkami i ich autorami udało mi się znaleźć "Czahary", które swoją drogą polecał mi niegdyś tata.

Spodziewałem się ładnej książki, ale nie spodziewałem się tego, że pochłonę ją tak szybko. Spokój, którym mnie otuliła jest nie do opisania.
Język, którego używa autorka jest pięknym wspomnieniem wszelkiego rodzaju archaizmów a także...

Cóż za cudowna powieść! Taka lekka, niewymuszona i naturalna. Fabuła, bohaterowie oraz okalająca to wszystko przyroda sprawiły, że uśmiech nie schodził mi z ust. Zakochałam się w silnej Zosi i prostolinijnym Kasjanie.
Rodziewiczówna poprowadziła akcję i stworzyła postacie niczym Jane Austen. Nie mogłam się oderwać od tej książki.

Cóż za cudowna powieść! Taka lekka, niewymuszona i naturalna. Fabuła, bohaterowie oraz okalająca to wszystko przyroda sprawiły, że uśmiech nie schodził mi z ust. Zakochałam się w silnej Zosi i prostolinijnym Kasjanie.
Rodziewiczówna poprowadziła akcję i stworzyła postacie niczym Jane Austen. Nie mogłam się oderwać od tej książki.

Jedna z przyjemniejszych powieści Rodziewiczówny. Życiowa. Dobrze nakreślone relacje międzyludzkie. Bohaterowie, których nie da się nie lubić: zwłaszcza główna bohaterka Zosia i jej pomocnik Kasjan, wygłaszający co i rusz swoje mądrości życiowe i wprowadzający sporą dawkę poczucia humoru do fabuły, przez co uśmiech prawie nie schodził z ust.

Zadziwiające, z jaką łatwością Rodziewiczówna operowała językiem. W zależności od fabuły swoich książek, raz potrafiła używać języka ludzi z tzw. wyższych sfer, bogato przeplatanego francuszczyzną czy np. zwrotami z języka niemieckiego, a kolejnym razem używała swobodnie zwykłej mowy chłopskiej, będąc w tym niezwykle przekonującą. Podziwiam tę wszechstronność, wiedzę, ale i mądrość i uniwersalność książek Rodziewiczówny.

"Snadź my tylko zdrowi, mocni i szczęśliwi. Co chcesz od tłumu? Może i drudzy byliby inni, dobrzy, żeby dusze i ciała mieli zdrowe i swobodne. Każdy jakieś kalectwo ma i kryje. Niedostatek, zranioną próżność, żądzę dobrobytu, wstręt do fachu, zawiść o pomyślność sąsiada, długi, niedobrane pożycie w domu, kwasy w rodzinie. Kto zliczy wszystkie nędze i kajdany- od życia bez miłości do próchniejących zębów, od spazmów i histerii do starzejących się w panieństwie grymaśnych córek, synów nieuków i źle trawiącego żołądka. Nie mogą być dobrzy, bo są chorzy. A my nie czujemy ni siebie, ni życia."

Jedna z przyjemniejszych powieści Rodziewiczówny. Życiowa. Dobrze nakreślone relacje międzyludzkie. Bohaterowie, których nie da się nie lubić: zwłaszcza główna bohaterka Zosia i jej pomocnik Kasjan, wygłaszający co i rusz swoje mądrości życiowe i wprowadzający sporą dawkę poczucia humoru do fabuły, przez co uśmiech prawie nie schodził z ust.

Zadziwiające, z jaką łatwością...

Książka była trudna, język był miejscami wręcz dla mnie niezrozumiały, ale Zosia! Dawno nie spotkałam tak wspaniałej postaci kobiecej! Po przeczytaniu książki wręcz poczułam się zmotywowana do bycia taką silną, niezależną kobietą jak ona.

Książka była trudna, język był miejscami wręcz dla mnie niezrozumiały, ale Zosia! Dawno nie spotkałam tak wspaniałej postaci kobiecej! Po przeczytaniu książki wręcz poczułam się zmotywowana do bycia taką silną, niezależną kobietą jak ona.

Cudowna kreacja Zośki

Cudowna kreacja Zośki