Z całym szacunkiem dla doświadczenia życiowego autora, ale nie podobało mi się. Pan nie pokłada żadnej wiary w człowieku.
Nie strawiłam tego egzystencjalnego bajdurzenia oraz biadolenia Pana Ktoś. Ja sama jestem nikt. I taki Pan Ktoś – Nikt przytacza mi historie, rozmowy z ludźmi (raczej ich monologi), których ma zapisanych w swoim notesie. Niechby i tak było, lecz te opowieści są beznamiętne, a bohater kojarzy mało kogo z tych zapisków, większość jak sam mówi pewnie nie żyje. Dodatkowo co mało dla mnie zrozumiałe w notesie ma też adresy tych, których nie zna.
Jestem wypruta z emocji jak te ubrania, które Pan Nikt rozpruwał u krawca. Pana Ktoś nieraz męczyło gadanie jego rozmówców i tak ja właśnie czułam się podczas tej lektury.

Swoją przychylność kieruję wyłącznie ku listom Marii, przesiąkniętych rozpaczą, ku tej miłości.
Po co? Jakim prawem Pan Ktoś je czytał?
„Kochałam cię jakby na przekór mojemu życiu.”

Dwa momenty mnie rozbawiły (tylko dwa, a może aż), jeden to słowa sekretarki, do czego służy i drugi wcześniej, obawy Pana Nikt żeby tylko właścicielka pensjonatu czy tam hotelu nie opowiadała mu książki przy której płakali wszyscy goście.

Notes.
Pan Ktoś mówi: „Czy to jednak aby nie jakiś rodzaj tęsknoty za sobą, tym, który w większości przeminął, a nie tak wiele jeszcze zostało mu do przemijania? Tęsknoty za jakim sobą? Nie ma przecież tęsknoty za niczym.”
Naprawdę?

„Jakbyśmy oboje zdawali sobie sprawę, że wszelkie zwierzenia trącą kiczem.”
Naprawdę?
Nie cytuję dalszego ciągu o tym kiczu, kto ciekawy przeczyta.

„Człowiek musi z kimś czuć, z kimś myśleć, z kimś rozmawiać, aby wiedział, że istnieje.”
Nie uważam tak.

„...czy gdyby nasi najbliżsi zmarli, których już przeboleliśmy, opłakaliśmy, z których śmiercią pogodziliśmy się, za którymi nie wiemy, czy jeszcze tęsknimy, gdyby tak nagle zjawili się przed nami, czy nie błagalibyśmy ich, aby wrócili do swoich grobów.”
Wybaczcie mi, ale co to za BZDETY!

„Można by powiedzieć, byli z sobą, lecz nie byli razem, jeśli w ogóle jest to kiedykolwiek możliwe.”
A możliwe drogi Panie.

„Zresztą nie wiem, czy szczęście nie jest tylko słowem pozbawionym własnego bytu.”
Nie.

Najtrafniejsze zdanie bohatera „I jedna myśl się we mnie kołatała w rozmaitych odsłonach, na czym mi właściwie schodzi życie.”

Myślę, że ta książka może podobać się humanistom, a ja, biegun przeciwny.

I jeszcze na koniec jedne słowa Marii, które utkwiły w moich myślach
„Bywa, że nie odczuwam inaczej siebie jak poprzez płacz. Czasami czuję się cała jednym wielkim płaczem bez łez, bo nie mam już łez. Wypłakałam wszystkie przez te lata, jakie minęły od naszej młodości. Nawet gdy wydaje mi się, że nie płaczę, słyszę ten płacz w sobie, zasypiam, płacząc, i sny moje nade mną płaczą.”

Z całym szacunkiem dla doświadczenia życiowego autora, ale nie podobało mi się. Pan nie pokłada żadnej wiary w człowieku.
Nie strawiłam tego egzystencjalnego bajdurzenia oraz biadolenia Pana Ktoś. Ja sama jestem nikt. I taki Pan Ktoś – Nikt przytacza mi historie, rozmowy z ludźmi (raczej ich monologi), których ma zapisanych w swoim notesie. Niechby i tak było, lecz te...