To już ostatni tom trylogii. Szkoda. Tak smakowity i fascynujący kąsek, lektura godna uwagi, że wręcz aż boli stwierdzenie, że co, że jak, że już koniec?

Niestety, ale... koniec.

Autorka odwaliła kawał dobrej roboty, kreując świat. Postacie są bezbłędnie realistycznie nakreślone, ich potrzeby, działania i moralność w ten czy inny sposób, dyktowana jest nie kaprysem sytuacji, ale doświadczeniem (lub jego brakiem). Kreuje się więc realistyczny, dobry kawał czytadła. Minusem jest być może nieco chaotyczne sposób przedstawiania sytuacji między poszczególnymi postaciami, ale... da radę przywyknąć. Dzięki temu mamy całkiem niezły podgląd sytuacyjny.

W końcu mamy możliwość zapoznać się z samymi "Cieniorodnymi". Ta tajemnicza rasa, będąca obiektem żartów i kpin, mitów i legend, okazuje się istnieć, żyć... być bardzo realnym zagrożeniem. Co więcej, wpływa na wcześniej poznanych bohaterów, na ich życie i decyzje, zmusza do zmierzenia się z wieloma, często zaskakującymi sytuacjami. Akcja w głównej mierze toczy się na Rubieżach. Tam też mamy okazję pojąć grozę Cieniorodnych. I na Rubieżach też mamy możliwość dowiedzieć się, dlaczego klątwa Imogene trwała tak długo...Nie ukrywam, wybiło mnie to z rytmu i tropu, to wyjaśnienie. Innym ciekawym smaczkiem jest magia Cieniorodnych, wpływająca na Ciemnorodnych. Ouh, tu dopiero robiłam wielkie oczy, wraz z Florią nie chcąc wierzyć w to co widzę (czytam).

Sama książka jest zdecydowanie godna polecenia. Jest twarda, surowa, nawet nieco brutalna i krwawa. Tak, krwawa, krew się na stronach książki leje. Chaos w życiu Ciemnorodnych i Światłorodnych niesie za sobą konsekwencje - to jest dobrze pokazane. Nie ma tu klepania się po główkach i głupiej śmierci "z przypadku postrzelonych" przez bohaterów istot. Każda śmierć tu niesie z sobą konsekwencje i działania, wymuszające kolejne działa. Świat przedstawiony jest mroczny, nie ma tu usilnego "happy endu" jak w wielu popularnych teraz książkach dla młodych osób. Nie. Nad tą pozycją należy przystanąć, zastanowić się, rozważyć wszelkie za i przeciw. Wyciągnąć wnioski. A mimo to, trudno jest przystawać, kiedy akcja pędzi do przodu w szaleńczym rytmie, zmusza nas do śledzenia losów bohaterów, wiązania faktów i zmierzenia się z najbardziej zaskakującymi odpowiedziami, jakie zrodziły się w poprzednich tomach... I chyba... najbardziej zaskakującym zakończeniem, jakie czytałam... Ale, nie ma spojlerów. Sami musicie się przekonać.

Zdecydowanie, "Cieniorodni" to doskonałe zwieńczenie dobrej trylogii, dobrze wykreowany świat, realistyczne postacie i problemy, z którymi fabularnie autorka poradziła sobie bardzo dobrze.

http://kaginbox.blox.pl/2016/06/Cieniorodni.html

To już ostatni tom trylogii. Szkoda. Tak smakowity i fascynujący kąsek, lektura godna uwagi, że wręcz aż boli stwierdzenie, że co, że jak, że już koniec?

Niestety, ale... koniec.

Autorka odwaliła kawał dobrej roboty, kreując świat. Postacie są bezbłędnie realistycznie nakreślone, ich potrzeby, działania i moralność w ten czy inny sposób, dyktowana jest nie kaprysem...