Po "Bezsenności w Tokio" przyszła pora na kolejną książkę o życiu w Japonii. Tym razem jednak nie nazwałabym jej opowieścią "gaijińską", bo Rebecca Otowa mieszka w Kraju Kwitnącej Wiśni już od 1978 roku. Ma japońską rodzinę, wrosła w tamtejsze środowisko, a i ono ją z czasem przyjęło. Dlatego bardziej niż "gaijin" pasuje do niej określenie "Japonka z wyboru".

Książka "W Japonii, czyli w domu" przywodzi na myśl pamiętnik wypełniony refleksjami na temat minionych lat. Zupełnie jakby autorka dotarła do momentu, kiedy można spojrzeć wstecz i zrobić podsumowanie. Opisuje drogę, jaką przebyła, by stać się częścią społeczeństwa, do którego teraz należy.

Wspomina o tym, czego musiała się nauczyć, rozpoczynając życie w rodzinie przywiązującej olbrzymią wagę do konwenansów i tradycji. Opowiada o budowaniu własnej tożsamości w oparciu o dwie zupełnie różne kultury, które wywarły wpływ na jej życie. W jej słowach wyraźnie widać dumę z tego, że znalazła swoje miejsce w Japonii, zakorzeniła się i teraz jest pełnoprawną częścią rodziny, a jednocześnie zdołała zachować swoją odrębność.

Autorka dzieli się więc wspomnieniami, ale próbuje też być naszym przewodnikiem po japońskiej kulturze, zwyczajach i wierzeniach. W siedmiu rozdziałach opowiada między innymi o tym, jak wygląda tradycyjny dom, jakie relacje panują w rodzinie i wśród sąsiadów, jak Japończycy świętują i jak przeżywają żałobę. Pisze o tradycyjnych upominkach, o herbacie z własnej uprawy i o laleczkach daruma, którym rysuje się oko, rozpoczynając nowy projekt w życiu, by dorysować drugie, kiedy projekt zostaje ukończony. Całość ilustruje licznymi rysunkami i mniej licznymi, choć chyba jednak ciekawszymi fotografiami.

Jeśli jednak macie nadzieję, że książka Otowy mogłaby być nieprzebranym skarbcem informacji o Kraju Kwitnącej Wiśni, będziecie zawiedzeni. Autorka podrzuca kilka ciekawostek, ale opisuje je raczej pobieżnie. To za mało, żeby uczynić jej książkę kompendium wiedzy o Japonii, ale wystarczająco dużo, żeby zainteresować czytelnika i skłonić go do dalszych poszukiwań.

W porównaniu z "Bezsennością w Tokio" książka Rebeki Otowy jest dużo bardziej refleksyjna. Bruczkowski dowcipkował i nieustannie robił sobie żarty, ona okazuje ogromny szacunek i dumę z przynależności do starej japońskiej rodziny. Bruczkowski pisał jak ktoś z zewnątrz, ona, nie jest już obcą w swoim środowisku. Bruczkowski był pełen werwy, Otowa jest ugrzeczniona. Jedyne, co łączy te książki to fakt, że żadna nie rzuciła mnie na kolana. Żeby było idealnie, Bruczkowski powinien przejąć od koleżanki po piórze odrobinę jej rezerwy, ona zaś jego charyzmy.

A skoro już wymyśliłam, jak naprawić całą literaturę, mogę odpocząć, a Wy przeczytajcie "W Japonii, czyli w domu", bo na pewno nie wiedzieliście, że niektórzy Japończycy zmieniają drzwi w zależności od pory roku!

ekruda.blogspot.com

Po "Bezsenności w Tokio" przyszła pora na kolejną książkę o życiu w Japonii. Tym razem jednak nie nazwałabym jej opowieścią "gaijińską", bo Rebecca Otowa mieszka w Kraju Kwitnącej Wiśni już od 1978 roku. Ma japońską rodzinę, wrosła w tamtejsze środowisko, a i ono ją z czasem przyjęło. Dlatego bardziej niż "gaijin" pasuje do niej określenie "Japonka z wyboru".

Książka "W...