Islandia to wspaniały kraj. Kiedy pojawiła się możliwość sięgnięcia po lekturę, której losy toczą się w Rejkiawiku, nie czekałem ani chwili. Tło zdarzeń było dla mnie więc bardzo ważne. Autor świetnie wykreował postaci; powieść jest stosunkowo niedługa, a wydaje się, że znamy Erlendura, Sigurdura Oliego i Elinborg od bardzo, bardzo dawna. Dołączając do tego wspaniałe opisy aury, Islandię dostajemy na talerzu. Inny użytkownik napisał, że dialogi są kilkuwyrazowe i nic nie wnoszą do lektury, a moim zdaniem są one jednym z ważniejszych elementów dzieła Indriðasona. Idealnie oddają mentalność Islandczyków.
W kryminale równie ważna jest jednak historia. Powoli docierając do końca odczuwałem pewne obawy. Na około 30 stron przed końcem śledztwo było w tym samym punkcie co na stronie 30. Wygląda to trochę tak, jakby autor za bardzo skupił się na wszystkim innym, oprócz wątku kryminalnego, i kiedy osiągnął już swój cel, pomyślał: „kończmy to” i skończył. Zakończenie jest tak banalne, że chyba bardziej zawiodłem się jedynie na rozwiązaniu zagadki z „Prestiżu” Nolana.
W jednym jak i w drugim przypadku ten mankament nie zakłócił pozytywnego odbioru całości utworu. Indriðason zasłużył na drugą szansę.

Islandia to wspaniały kraj. Kiedy pojawiła się możliwość sięgnięcia po lekturę, której losy toczą się w Rejkiawiku, nie czekałem ani chwili. Tło zdarzeń było dla mnie więc bardzo ważne. Autor świetnie wykreował postaci; powieść jest stosunkowo niedługa, a wydaje się, że znamy Erlendura, Sigurdura Oliego i Elinborg od bardzo, bardzo dawna. Dołączając do tego wspaniałe opisy...