Po przeczytaniu ostatniej sceny mało nie spadłam z krzesła...

Co tu do jasnej cholery jest grane?



Ale po kolei.
Coś poszło źle, ale nie tragicznie. Ta książka to jakieś pomieszanie z poplątaniem.

Pierwsza część miała w sobie to coś - zarys historii, zwroty akcji, bohaterowie. Druga wypadła trochę gorzej, podobnie jak trzecia. Z tą różnicą, że trzecia wykopała swój grób jedną z ostatnich scen, a mianowicie zakończenie trójkątu miłosnego Marcus/Kira/Samm. Kira całuje się z Sammem, a Marcus (jej chłopak) sobie po prostu patrzy. Trochę go to boli, ale nie chce stawać na ich drodze. I tyle. A sekundę później flirtuje z inną dziewczyną. Czy tylko ja widzę absurdalność tej sytuacji? Ta scena była tak żałosna, że nawet nie cieszyłam się, że Samm&Kira nareszcie są razem.

Kolejny słaby i absurdalny aspekt serii - naukowcy z Trust. Już nie mówię o ich "genialnym planie" naprawy ludzkości. Ale ci wybitni naukowcy nie potrafili wyleczyć RM czy daty ważności częściowców, których sami stworzyli! A zrobiła to nastolatka! Serio?

Akcja - niby coś się dzieje, jest wojna, krew się leje. Dużym plusem jest to, że bomba (nuklearna o ile dobrze pamiętam?) jednak wybuchła. Gdyby tak się nie stało, byłoby zbyt cukierkowo. Ale mimo wszystko było trochę nudno - za dużo chodzenia, za dużo monologów, ciągłe przeskakiwanie między bohaterami. Czytałam tylko po to by się dowiedzieć z kim ostatecznie będzie Kira - a jak wcześniej wspominałam ta scena była najbardziej żenująca.

Bohaterowie - tutaj duże wrażenie zrobiły na mnie trzy postacie. Pierwszy jest Marcus. Na początku pierwszej części nie mogłam go ścierpieć, jego poglądów. Ale wydoroślał. I wciąż pozostał zabawny. Marcus zdecydowanie zasługiwał na lepszy koniec niż oglądanie jak jego dziewczyna mizia się z Sammem. Druga postać to Heron, świetnie wykreowana postać. A jej śmierć na końcu jest bardzo wzruszająca. Niesamowite, że Heron dokonała takiej decyzji. Trzecia postać - Armin, ojciec Kiry. Bardzo spodobało mi się, że spotkanie Kiry i Armina nie było słodką sielanką, spotkaniem ojca i córki po latach. Tak bardzo się tego obawiałam! A jednak okazał się psychopatą :) Przynajmniej coś się działo.


"Ruins" warto przeczytać, ale nie jest aż tak super rewelacyjnie jak na początku.

Po przeczytaniu ostatniej sceny mało nie spadłam z krzesła...

Co tu do jasnej cholery jest grane?



Ale po kolei.
Coś poszło źle, ale nie tragicznie. Ta książka to jakieś pomieszanie z poplątaniem.

Pierwsza część miała w sobie to coś - zarys historii, zwroty akcji, bohaterowie. Druga wypadła trochę gorzej, podobnie jak trzecia. Z tą różnicą, że trzecia wykopała swój...