„W pogoni za proroctwem” to trzeci i ostatni tom cyklu Pozaświatowcy. Autorem jest Brandon Mull, niespełna 40-letni pisarz specjalizujący się w książkach dla młodszych czytelników.

Pozaświatowcy to cykl dla nastolatków i to raczej tych młodszych. Opowiada o dwójce trzynastolatków z USA, Jasonie i Rachel, która przez magiczną bramę trafia do równoległego światu, Lyrianu, gdzie są tytułowymi Pozaświatowcami. Tam będą musieli wesprzeć resztki sił dobra w walce przeciwko złemu czarnoksiężnikowi, który usiłuje objąć swoimi okrutnymi rządami cały kontynent Lyrianu.

W trzecim tomie Rachel i Jason muszą się rozdzielić. Nakazuje im to tytułowe proroctwo. Wyrocznia nakreśliła jedyną drogę do zwycięstwa, mało prawdopodobną, ale innej nie ma i nie będzie. Jason ze swoją grupą musi się udać w szaloną podróż za dawno zmarłym magiem, żeby odnaleźć jedną, jedyną informację, która pomoże pokonać cesarza. Tymczasem Rachel, w towarzystwie Ślepego Króla Gallorana musi ruszyć wprost w paszczę lwa - zaatakują Felrook, stolicę cesarstwa.

„W pogoni za proroctwem” trzyma dobry poziom poprzednich części. Akcja toczy się wartko, a bohaterowie pokonują kolejne zróżnicowane przeszkody. Otacza ich bogaty, magiczny świat, przywodzący nieco na myśl Narnię z serii powieści C.S. Lewisa. Mull nie ograniczał się w swojej wyobraźni. Mamy więc ludzi, którzy mogą swobodnie oddzielać kawałki swojego ciała bez szkody dla zdrowia, ludzi, którzy po śmierci wyrastają ponownie z nasion, które noszą u podstawy czaszki, karłów, którzy po zachodzie stają się olbrzymami czy strażnika, który potrafi stać się dowolnym materiałem, którego dotknie.

Dorosły czytelnik również powinien z przyjemnością zagłębić się w Lyrian. Oczywiście, pewne motywy mogą się wydać naiwne lub przewidywalne, a konstrukcja fabuły czy role przejmowane przez bohaterów są dość klasyczne. Mull nie próbuje wyłamywać się z kanonów powieści dla młodzieży (bardziej tej w wieku gimnazjalnym niż licealnym), raczej umiejętnie je wykorzystuje, by podrzucić kilka drobnych, zaskakujących motywów, jak radzenia sobie z niepełnosprawnością czy lojalności i zdrady. Całe szczęście, że zrezygnował z umieszczenia tam nachalnego, melodramatycznego wątku uczuciowego. Wątek romansowy jest, ale dyskretny i dość zabawny.

„W pogoni za proroctwem” to udane zamknięcie naprawdę solidnej trylogii. Wartka akcja zmierza ku punktowi kulminacyjnemu, poprowadzona jest wzorcowo, bez pośpiechu, ale i bez zbędnych dłużyzn. "Pozaświatowcy" to dobra lektura dla młodego czytelnika, ale i starszy może przeczytać ją z przyjemnością.

Krzysztof Krzemień