Książka stanowi analizę struktury ideowej i procesu rozwojowego doktryny konserwatywnego nacjonalizmu. Punktem wyjścia rozważań jest namysł nad losami tożsamości prawicy. Podczas i po rewolucji francuskiej pojęcie to kojarzyło się z klasycznym konserwatyzmem, tj. apologią monarchii absolutnej, liczącej się z nadrzędnym autorytetem Kościoła powszechnego i sprawującego patriarchalną władzę nad wielojęzycznym ludem. Rewolucja, burząc te filary dawnego ustroju, odwołała się do Narodu jako suwerena i podmiotu działań politycznych. Z czasem jednak ów symbol zwycięskiej lewicy zaczął niepostrzeżenie zmieniać swe miejsce na politycznej scenie i kojarzyć się z prawicą, dokonując faktycznej dekonstrukcji tego pojęcia. Zadaniem niniejszej książki jest przedstawienie głównych etapów owego przejścia i odpowiedź na pytanie o warunki zaistnienia takiej wolty na podstawie studium konserwatywnego nacjonalizmu jako pewnego stadium środkowego.


Analiza składa się z trzech części. W pierwszej przedstawione zostały ogólne prawidłowości wyłaniania się konserwatywnego nacjonalizmu z tradycji konserwatywnej i jego współegzystencja z innymi formami nacjonalizmu, głównie na przykładzie Francji, Niemiec i Japonii. W drugiej omówiono ów proces na terenie Rosji do końca XX wieku. Część trzecia to studium przypadku myśli politycznej Igora Szafariewicza, wybitnego matematyka i zarazem nestora rosyjskich nacjonalistów początku trzeciego tysiąclecia.