Detektyw w krótkich spodenkach
Zanim stali się sławni i zawładnęli wyobraźnią czytelników, też byli dziećmi. O kim mowa? O londyńskim detektywie Sherlocku Holmesie, włamywaczu-dżentelmenie Arsenie Lupin oraz pięknej i utalentowanej Irene Adler. Przypadkiem spotkają się w nadmorskiej miejscowości Saint-Malo, a ich losy na zawsze będą ze sobą związane. Jest rok 1870, trwają letnie wakacje. Spokojna atmosfera miasteczka zostaje zburzona, gdy morze wyrzuca na brzeg ciało mężczyzny. Sensacyjnych niespodzianek będzie więcej, a trójkę młodych ludzi połączy przyjaźń. 

Nastoletni bohaterowie spróbują ubiec policję i podejmą się rozwiązania zagadki na własną rękę. Autor (pod pseudonimem Irene Adler ukrywa się Alessandro Gatti, włoski autor detektywistycznych książek dla dzieci) zadbał o atrakcyjną, pełną napięcia fabułę. W śledztwie pojawią się nowe wątki i tropy, które wprowadzą sporo zamieszania. Również w prywatnym życiu małych detektywów nie zabraknie tajemnic i pytań. Sposób prowadzenia narracji sugeruje, że odpowiedzi na niektóre z nich czytelnicy poznają w kolejnych tomach.

Wykorzystywanie literackich pierwowzorów czy schematu fabularnego często pojawia się w literaturze dla dzieci. Autor hojnie czerpie z tradycji literackiej - narratorką w pierwszym tomie opowieści o przygodach małych detektywów jest dwunastoletnia Irene Adler. To jedna z ważniejszych postaci kobiecych w książkach Sir Arthura Conan Doyle’a. Zaradna, inteligentna a przy tym trochę zadziorna i przede wszystkim wrażliwa. Mimo, że autor to mężczyzna, nieźle udało mu się oddać kobiecą perspektywę. 

Głównym atutem małych bohaterów jest ich przenikliwość, spostrzegawczość, odwaga na granicy z brawurą i naturalna w tym wieku ciekawość. Tworzą całkiem zgrane trio i świetnie się w swoich poczynaniach uzupełniają, jako że autor obdarzył ich odmiennym zestawem cech. Arsen jest zwinny i błyskotliwy, a Sherlock dokładny i zazwyczaj opanowany. Irene ma poczucie humoru, dystans do siebie i ironiczne spojrzenie na rzeczywistość. Taka dziewczęca bohaterka, która potrafi zagrać na nosie chłopakom, powinna spodobać się zwłaszcza czytelniczkom. 

Mimo, że młodzi detektywi prześcigają się, komu więcej zagadek uda się rozwiązać, potrafią ze sobą współpracować. W powieści Gattiego istotną rolę odgrywają podstawowe wartości: przyjaźń, lojalność wobec przyjaciół a także umiejętność współpracy. Wszelkie zagrożenia i niebezpieczne sytuacje coraz bardziej jednoczą troje detektywów, paradoksalnie działając na korzyść ich przyjaźni. 

Dzieci rozpiera duma, bowiem często udaje im się przechytrzyć dorosłych, odnoszących się do nich zwykle z lekceważeniem. Choć nie wszyscy tacy są, czego przykładem jest sprzyjający dzieciom majordomus czy tata Irene. Ale autor nie unika też dydaktyzmu (choć mocno zawoalowanego) gdy stawia dzieci w sytuacjach, w których to właśnie pomoc dorosłych staje się niezbędna. Daje tym samym do zrozumienia, że nie wszyscy dorośli są źli. A czasami stają się wręcz niezastąpieni. 

Alessandro Gatti znany jest młodszym czytelnikom z serii „Na tropie sensacji”. Stworzył powieść detektywistyczną, z elementami przygodowymi i wątkiem sensacyjnym.  Mimo że to kryminał, w którym pojawiają się zwłoki i rozmaici nikczemicy, w „Sherlocku…” nie ma scen epatujących brutalnością. Wiele kwestii dotyczących łotrostw pozostaje w sferze domysłów a autor posługuje się niedomówieniami. Napięcie równie dobrze rozładowuje poczucie humoru bohaterów. 

Sympatyczni detektywi mają szansę na dłużej zagościć w wyobraźni małych wielbicieli kryminalnych zagadek. Bo dzieci pod tym względem nie różnią się tak bardzo od dorosłych, też lubią rozwiązywać łamigłówki. „Sherlock, Lupin i ja. Trio Czarnej Damy” jest dobrą lekturą dla młodszych czytelników, znających londyńskiego detektywa choćby tylko ze słyszenia. To również doskonałe wprowadzenia w świat charyzmatycznych, ikonicznych już bohaterów książek Conan Doyle’a.

Magdalena Świtała