Nie wiem jaka jest definicja "lekkiego pióra", ale Dennett z pewnością go nie ma. Zasiadałem do lektury z dużą nadzieją na coś naprawdę dobrego i prowokującego do myślenia. Zawiodłem się.

W zasadzie mam trudność w powiedzeniu, co mi się nie podobało. Podobał mi się pomysł, podobała mi się eksperymenty myślowe, ale tę książkę po prostu czyta się ciężko. Wbrew recenzjom i większości opinii, nie jest to pozycja po którą powinni sięgać jedynie tytani intelektu a inni się tylko zmęczą i nic nie zrozumieją. Każde narzędzie, każda dźwignia, wszystko jest wytłumaczone od podstaw. Większość idei jest ciekawa. Z wieloma oczywiście można się zetknąć w innych książkach. Kto lubi literaturę tego typu na pewno nie znajdzie tu samych nowych treści. Ale to akurat nie jest zarzut, tego można się było spodziewać.

Problem leży właśnie w ciężkim piórze autora. Była to pierwsza książka tego spośród czterech jeźdźców (niezorientowanych odsyłam do Wikipedii pod hasło "nowy ateizm") po którą sięgnąłem. I na pewno na długi czas będzie ostatnią. W sposobie pisania Dennetta jest coś odstręczającego. Musiałem się zmuszać by dobrnąć do końca niektórych rozdziałów. W ogóle nie miałem ochoty wracać do lektury. Książkę pożyczyłem z biblioteki, miałem ją u siebie prawie 3 miesiące. Przetrzymałem ją 59 dni, a mimo to przebrnąłem jedynie przez 37 rozdziałów (mniej więcej połowa). Właśnie jestem w trakcie obmyślania za co mogę się ukarać dokończeniem tej książki.

Nie wiem jaka jest definicja "lekkiego pióra", ale Dennett z pewnością go nie ma. Zasiadałem do lektury z dużą nadzieją na coś naprawdę dobrego i prowokującego do myślenia. Zawiodłem się.

W zasadzie mam trudność w powiedzeniu, co mi się nie podobało. Podobał mi się pomysł, podobała mi się eksperymenty myślowe, ale tę książkę po prostu czyta się ciężko. Wbrew recenzjom i...