Trochę rozczarowana "Manitou", czytanym ponownie po latach, przy lekturze "Kostnicy" nastawiałam się na sztampowy horror klasy B, z cwaniakowatym głównym bohaterem, romansującym na prawo i lewo. Ale rozczarowałam się dość pozytywnie. Nie jest to, oczywiście, jakieś wielkie dzieło grozy, ale fabuła trzyma w pewnym napięciu i zmusza, żeby przeczytać jeszcze jeden rozdział, i jeszcze jeden, aż do końca. A że czyta się naprawdę szybko - wieczór wystarczy na pochłonięcie całości.

Autor ponownie kieruje swoją uwagę na prastare indiańskie bóstwa i legendy. Tym razem jednak walka toczy się z Kujotem - złośliwym demonem o dość drastycznych upodobaniach. A wszystko rozpoczyna się w domu, który... oddycha. Potem pojawiają się kolejne makabryczne nie raz fragmenty układanki, które ostatecznie okazują się skutkiem dawnej, wydawałoby się czysto fikcyjnej, legendy.

Osobiście nie podobało mi się zakończenie, a raczej finałowe stracie z wielkim demonem. Przez całą książkę groza stopniowo narastała, bohaterowie poznawali potęgę indiańskiego stwora, wszystko wskazywało na to, że jego pokonanie będzie graniczyło z cudem. A potem okazało się, że cała walka przebiegła niemal jak pstryknięcie palcem. Jakby autor chciał jak najszybciej skończyć książkę i mieć ją z głowy. Ale cała reszta, nawet mimo niektórych dość absurdalnych sytuacji, nie budzi większych zastrzeżeń.

Nie mogę tylko do tej pory dojść, co ma tytułowa kostnica do treści tej książki...

Trochę rozczarowana "Manitou", czytanym ponownie po latach, przy lekturze "Kostnicy" nastawiałam się na sztampowy horror klasy B, z cwaniakowatym głównym bohaterem, romansującym na prawo i lewo. Ale rozczarowałam się dość pozytywnie. Nie jest to, oczywiście, jakieś wielkie dzieło grozy, ale fabuła trzyma w pewnym napięciu i zmusza, żeby przeczytać jeszcze jeden rozdział, i...