Niedawno czytałam „Czarownicę” Pani Anny Klejzerowicz. Powieść zrobiła na mnie piorunujące wręcz wrażenie. Urzekł mnie panujący w niej klimat, a także umiłowanie prostego życia w zgodzie z naturą. Tym większa była moja radość, gdy dowiedziałam się, że właśnie powstała kontynuacja tejże powieści pod tytułem „Córka czarownicy”. Książka od razu znalazła się na liście moich priorytetów czytelniczych.

Od wydarzeń opisanych w „Czarownicy” minęło kilka lat. Gosia jest już dorosła. Właśnie śpiewająco zaliczyła sesję i przyjechała na wakacje do Michała, Ady i zwierzaków. Przy okazji zamierza popracować nad artykułem dla lokalnej gazety, którego tematem ma być okoliczna przyroda. Ma jej w tym pomóc Damian, kolega jeszcze z dzieciństwa, który obecnie zajmuje się fotografowaniem. Chłopak od lat skrycie podkochuje się w Gosi, jednak ona nie szuka miłości ani stałych związków. Pragnie jedynie zabawy. I właśnie takie miały być te wakacje. Rozrywkowe, sielskie i wesołe. Niestety Gosią zawładnęło uczucie, którego podstaw nie potrafiła zrozumieć. Irracjonalny lęk graniczący wręcz z paniką towarzyszy jej we śnie i na jawie. Zdjęcia okolicznych krajobrazów wykonane przez Damiana i pewna przypadkowo spotkana osoba budzą w niej wspomnienia, które zepchnęła w głąb świadomości. Czy Gosi uda się rozwikłać zagadkę z przeszłości?

Wydawałoby się, że w „Czarownicy” wszystko zostało już powiedziane, a temat traumatycznego dzieciństwa Gosi ostatecznie zamknięto. Nic bardziej mylnego. Dziewczyna wprawdzie znalazła bezpieczny dom i ludzi, którzy ją bezwarunkowo pokochali. Chciałoby się wierzyć, że wszystko co złe już było i nie wróci. Ludzka pamięć lubi jednak zaskakiwać. Często to co najgorsze skrywa się na samym dnie podświadomości. Wystarczy z pozoru nic nie znaczący drobiazg, a rusza lawina niechcianych wspomnień. Niewinne zdjęcie leśnego zakątka prowadzi Małgosię w najbardziej mroczne zakątki umysłu i wyjaśnia tajemnicę jej milczenia.

Powieść naprawdę świetnie się czytało. Od razu odnalazłam się w rzeczywistości stworzonej przez Panią Annę Klejzerowicz. Akcja powieści dzieje się w czasach nam współczesnych, gdzie wieś staje się bardziej cywilizowana. Pod tym względem powieść równi się od „Czarownicy, której nie byłam w stanie umiejscowić w czasie. W „Córce czarownicy” znajdziecie, podobnie jak w pierwszej części, umiłowanie prostoty, życia w zgodzie z naturą, miłości do zwierząt i ludzi. Bardzo przypadł mi do gustu styl Pani Klejzerowicz i wykreowane przez nią postaci. W zasadzie wszyscy budzą sympatię: Michał, Ada i Gosia, a także niezwykle naturalna Babcia od jajek. Język postaci dostosowany jest do ich wieku i statusu społecznego co podnosi wiarygodność fabuły. Autorka świetnie buduje napięcie i oddaje uczucia. Bardzo łatwo wyobrazić sobie pełne uroku leśne zakątki, poczuć się nieswojo w miejscach przepełnionych złą energią bądź też wczuć się w emocje Gosi, która zupełnie nie rozumie co się z nią dzieje.

„Córka czarownicy” doskonale wpasowuje się w fabułę pierwszej części. Książki można czytać osobno. Ja jednak radziłabym zachowanie chronologii. Powieść polecam Wam z całego serca. Wybierzcie się razem z Panią Klejzerowicz w podróż po zawiłych ścieżkach ludzkiego umysłu.

Recenzja pochodzi z mojego bloga http://sladami-ksiazki.blogspot.com/

Niedawno czytałam „Czarownicę” Pani Anny Klejzerowicz. Powieść zrobiła na mnie piorunujące wręcz wrażenie. Urzekł mnie panujący w niej klimat, a także umiłowanie prostego życia w zgodzie z naturą. Tym większa była moja radość, gdy dowiedziałam się, że właśnie powstała kontynuacja tejże powieści pod tytułem „Córka czarownicy”. Książka od razu znalazła się na liście moich...