Drugi tom cyklu utwierdził mnie w przekonaniu, że mimo całej sympatii dla bohaterów, nie jestem w stanie przymknąć oka na dłużyzny, powtórzenia i naiwność niektórych wątków, ani na to, że każdy problem rozwiązuje się tu przez picie albo przez radosne uprawianie seksu. Nie wykluczam, że kiedyś wrócę do tego uniwersum, ale na razie mam dość.

Drugi tom cyklu utwierdził mnie w przekonaniu, że mimo całej sympatii dla bohaterów, nie jestem w stanie przymknąć oka na dłużyzny, powtórzenia i naiwność niektórych wątków, ani na to, że każdy problem rozwiązuje się tu przez picie albo przez radosne uprawianie seksu. Nie wykluczam, że kiedyś wrócę do tego uniwersum, ale na razie mam dość.

Drugi tom "Kronik dziwnego królestwa" kontynuuje historię Olgi i jej przyjaciół. Dziewczyna będzie musiała zmierzyć się z ciążącą na niej klątwą i przekonać się czy jest w stanie się zakochać i pokonać przeciwności losu.
Ten tom wydał mi się jeszcze lepszy od poprzedniego, końcówka tak mnie wciągnęła, że nie mogłam się oderwać czytając ostatnie 300-250 stron. Dowiadujemy się coraz więcej informacji o bohaterach, poznajemy bliżej Cantora, jest tu też trochę więcej Mafieja, którego postać wydaje się coraz bardziej interesująca.
Intrygi pojawiające się w fabule są dobrze przemyślane, przewrotne i niejednoznaczne, powiązania między bohaterami są tajemnicze i skłaniają do czytania kolejnych części. Historie przeszłości chwytają za serce, a śmieszne wstawki powodują, że raz chce się płakać, a już za chwilę wybucha się śmiechem. Jest też bardzo niepokojący zwrot akcji, napisany bardzo spokojnie, a wywołujący skrajne emocje. Przez niego nie da się odłożyć książki na później i już prawie do ostatnich stron powieści ma się chęć poznania rozwiązania.
Mówiąc krótko, książka bardzo mi się spodobała, cała seria jest intrygującym kawałkiem fantastyki. Na pewno wkrótce sięgnę po trzeci tom.

Drugi tom "Kronik dziwnego królestwa" kontynuuje historię Olgi i jej przyjaciół. Dziewczyna będzie musiała zmierzyć się z ciążącą na niej klątwą i przekonać się czy jest w stanie się zakochać i pokonać przeciwności losu.
Ten tom wydał mi się jeszcze lepszy od poprzedniego, końcówka tak mnie wciągnęła, że nie mogłam się oderwać czytając ostatnie 300-250 stron. Dowiadujemy...

Książka dziwna i to dziwnością urzekającą i przyciągającą.

Fascynujący świat, mnogość wątków i to co lubię w humorystycznym fantasy – każdy problem ma swój happy end.

W tym tomie nasze dziewczyny idą na smoka, król duma jak pokonać Komisję, Cantor w piątki ma ciekawe sny, a jego smarkata książęca wysokość Mafiej wykorzystuje lustra do celów … edukacyjnych.

Książka dziwna i to dziwnością urzekającą i przyciągającą.

Fascynujący świat, mnogość wątków i to co lubię w humorystycznym fantasy – każdy problem ma swój happy end.

W tym tomie nasze dziewczyny idą na smoka, król duma jak pokonać Komisję, Cantor w piątki ma ciekawe sny, a jego smarkata książęca wysokość Mafiej wykorzystuje lustra do celów … edukacyjnych.

Jak dla mnie jeszcze lepsza od pierwszej części. Nie miałam już kłopotów z lubieniem bohaterów. Tak jak miałam nadzieję, tym razem było więcej Mafieja. Podoba mi się sposób, w jaki autorka przedstawia elfy, są tutaj naprawdę urocze. Nie tylko Mafiej, Passionario również. W tym tomie spodobał mi się też Cantor. Przedtem nie zrobił na mnie zbyt dobrego wrażenia, ale odkąd oberwał zaklęciem "bądź sobą", stał się o wiele sympatyczniejszy (to pewnie odezwała się ta domieszka elfiej krwi). Z drugiej strony to zaklęcie dobrze zrobiło też głównej bohaterce Oldze, od razu nabrała charakteru. Uwielbiam dowcipny styl pani Pankiejewej i od razu zabieram się za trzeci tom.

Jak dla mnie jeszcze lepsza od pierwszej części. Nie miałam już kłopotów z lubieniem bohaterów. Tak jak miałam nadzieję, tym razem było więcej Mafieja. Podoba mi się sposób, w jaki autorka przedstawia elfy, są tutaj naprawdę urocze. Nie tylko Mafiej, Passionario również. W tym tomie spodobał mi się też Cantor. Przedtem nie zrobił na mnie zbyt dobrego wrażenia, ale odkąd...

Drugi tom „Kronik dziwnego królestwa”. Pióro lekkie, lekkusieńkie. Wyobraźnia godna podziwu. Nowe przygody niezwykłe. Lepiej poznajemy bohaterów i ich przeszłość. Humor bywa czarny, bo źle się dzieje w Ortanie. Cztery dziewczyny i przyjaciółka Żaka zostają skazane na pożarcie przez smoka zboczeńca. Król dostaje propozycję nie do odrzucenia, aby oddać koronę, bo przecież pseudorepublika zarządzana przez łapówkarzy jest największym marzeniem tychże czarnych nietykalnych typków. Cantor robi za pomocną dłoń. Elmar pije i rozpacza. Jest dobrze, a potem jeszcze lepiej. Ubawiłam się setnie. Kocham Szellara jeszcze bardziej, więc: „Niech żyje monarchia!”

Drugi tom „Kronik dziwnego królestwa”. Pióro lekkie, lekkusieńkie. Wyobraźnia godna podziwu. Nowe przygody niezwykłe. Lepiej poznajemy bohaterów i ich przeszłość. Humor bywa czarny, bo źle się dzieje w Ortanie. Cztery dziewczyny i przyjaciółka Żaka zostają skazane na pożarcie przez smoka zboczeńca. Król dostaje propozycję nie do odrzucenia, aby oddać koronę, bo przecież...

Ciężko tę książkę oceniać unikając spoilerów, gdyż nie stanowi ona osobnej całości, lecz ścisłą kontynuację poprzedniego tomu. Podobnie jak przy poprzedniej części nie raz się śmiałam. Być może gdybym czytała po polsku to podzielałabym uwagi co do języka, ale jako, że czytam ją po rosyjsku to raczej się cieszę, że nie jest zbyt trudna. Akcja jest czasami do bólu przewidywalna, ale nie jest ona najważniejszą częścią tej książki. Wciąga humor, absurdalność niektórych sytuacji. Czyta się szybko i dobrze, ale nie jest to książka zmuszająca do głębokich przemyśleń.

Ciężko tę książkę oceniać unikając spoilerów, gdyż nie stanowi ona osobnej całości, lecz ścisłą kontynuację poprzedniego tomu. Podobnie jak przy poprzedniej części nie raz się śmiałam. Być może gdybym czytała po polsku to podzielałabym uwagi co do języka, ale jako, że czytam ją po rosyjsku to raczej się cieszę, że nie jest zbyt trudna. Akcja jest czasami do bólu...

O ile pierwszy tom pochłonął mnie całkowicie, o tyle wraz z drugim otworzyły mi się oczy na rażące nieprawidłowości w fabule, męczące dłużyzny, rozmowy o niczym, przyspieszanie wątku jednego, specjalne zapominanie o drugim. Slabo... A wątek smoka zakończony na trzech stronach tylko uwydatnia braki warsztatowe autorki.

O ile pierwszy tom pochłonął mnie całkowicie, o tyle wraz z drugim otworzyły mi się oczy na rażące nieprawidłowości w fabule, męczące dłużyzny, rozmowy o niczym, przyspieszanie wątku jednego, specjalne zapominanie o drugim. Slabo... A wątek smoka zakończony na trzech stronach tylko uwydatnia braki warsztatowe autorki.

Jest świetna.

Ściągnięta z naszego świata przez niedorosłego pół elfiego maga Olga zaczęła układać sobie w nowej rzeczywistości życie. Ma pracę, której nie lubi, piec który dymi, żelazko z duszą którego nie rozumie i czepek którego nienawidzi. Do tego dochodzi samotność i izolacja od przyjaciół. Bajka się skończyła. W takiej sytuacji selekcja na przekąskę dla smoka może dobić. Natomiast w Olgę wstępują nowe siły. Nie bez znaczenia jest poznanie nowego faceta - zabójcy Cantora alias Diego, którego przeszłość jest bardzo tajemnicza. No i czym są problemy z żelazkiem i czepkiem, kiedy najlepszy przyjaciel może stracić tron?

Książka jest zakręcona, w bardzo pozytywny sposób. Przewija się magia, technika i duża dawka dobrego humoru. Postaci są żywe, zabawne i bezpruderyjne. Jestem oczarowana :)

Jest świetna.

Ściągnięta z naszego świata przez niedorosłego pół elfiego maga Olga zaczęła układać sobie w nowej rzeczywistości życie. Ma pracę, której nie lubi, piec który dymi, żelazko z duszą którego nie rozumie i czepek którego nienawidzi. Do tego dochodzi samotność i izolacja od przyjaciół. Bajka się skończyła. W takiej sytuacji selekcja na przekąskę dla smoka może...

Świetna seria, moje wrażenie jest takie jakby napisano to jako jedną gigantyczną książkę a potem wydawca podzielił to na kawałki, które można wydać w formie papierowej.... Efekt jest taki, że kolejne książki nie mają klasycznego wstępu rozwinięcia i zakończenia. Więc najlepiej zacząć czytanie mając kolejne ksiązki w zapasie....

Świetna seria, moje wrażenie jest takie jakby napisano to jako jedną gigantyczną książkę a potem wydawca podzielił to na kawałki, które można wydać w formie papierowej.... Efekt jest taki, że kolejne książki nie mają klasycznego wstępu rozwinięcia i zakończenia. Więc najlepiej zacząć czytanie mając kolejne ksiązki w zapasie....

Druga część cyklu "Kroniki dziwnego królestwa" stanowią bezpośrednią kontynuację poprzedniczki. Właściwie dzielenie przedstawianej fabuły na części przy tej płynności następowania po sobie wydarzeń wypływa bardziej z technicznej potrzeby dzielenia całości na tomy.
Zmian na lepsze czy gorsze nie dostrzegłam. Niestety największy problem, który miałam z tą powieścią, a którym jest przegadanie większości wątków i zbyt dużą ilość zbędnej ekspozycji pozostał i raczej nie zapowiada się w kolejnych tomach by ta kwestia uległa zmianie.
Polecać raczej nikomu tej powieści nie będę. Siłą rzeczy, jeżeli nie przeczytało się "Przekraczając granice" nie ma sensu łapać się następnych.
Jest to raczej pozycja przeciętna i poza kilkoma całkiem udanymi elementami nie reprezentuje niczego, co wyróżniałyby ją spośród licznych już tego typu powieści fantasy.

Druga część cyklu "Kroniki dziwnego królestwa" stanowią bezpośrednią kontynuację poprzedniczki. Właściwie dzielenie przedstawianej fabuły na części przy tej płynności następowania po sobie wydarzeń wypływa bardziej z technicznej potrzeby dzielenia całości na tomy.
Zmian na lepsze czy gorsze nie dostrzegłam. Niestety największy problem, który miałam z tą powieścią, a którym...