To już najwyższa pora, żeby Drużynę A przestać utożsamiać tylko z czwórką facetów w ciasnym samochodzie. Arne Dahl wprowadził do popkultury, a konkretniej do jej bardzo mrocznej części, nowych bohaterów. Nie są nieśmiertelni czy idealni, nie zawsze rzucają błyskotliwymi tekstami, a ich życie osobiste miejscami przypomina bagno. To charaktery z krwi i kości, takie o których aż chce się czytać.

„Sen nocy letniej” to już szóste spotkanie z policjantami, których jednostkę ochrzczoną nazwą Drużyna A. Cykle powieściowe potrafią się rozrastać do niebotycznych rozmiarów, ale w przypadku Dahla nie ma mowy o spadku formy. Wydaje się, że z każdą kolejną książką jego umysł coraz bardziej zaczyna przypominać morderczy labirynt, gdzie za każdym rogiem czai się psychopata. Jednak Dahl nie przesadza, nie epatuje przemocą. To tylko środek, który ma na celu ukazanie wewnętrznych przemian bohaterów. Rodzące się przyjaźnie, rozpadające związki, kłopoty wychowawcze, ta otoczka, która w kryminale wydaje się zbędna (bo jak powszechnie wiadomo, w kryminałach chodzi tylko o morderstwo – oby nikt tak nie myślał na poważnie), to najciekawsza część powieści. Dahl przenosi kryminał o stopień wyżej.

Sytuacja w Drużynie A trochę się zmieniła. Hultin odchodzi na emeryturę, a na jego miejsce przychodzi Kerstin Holm. Chavez na tacierzyńskim, Paul Hjelm odchodzi do Biura Spraw Wewnętrznych, a do zespołu dołączają nowe twarze. Wszystko wydaje się zagmatwane, odnalezienie się w sytuacji zespołu może chwile zająć, ale to będą przyjemne chwile. Dialogi są soczyste, autor nie przebiera w słowach przez co wszystko wyszło wyjątkowo naturalnie. Czytelnik ma wrażenie, że znalazł się razem z policjantami w jednym pomieszczeniu. Napięcie z każdą kolejną stroną rośnie, stopniowo i powoli aż do samego finału. Dahl wprowadził do książki kilka morderstw, zupełnie od siebie różnych. A to w jaki sposób udało się mu się połączyć wątki ze sobą, to czysta magia. I również ona pojawia się w książce, a to za sprawą Nocy Świętojańskiej. Nie będzie jednak rzucania uroków, tylko mistycyzm, ale w wersji minimalistycznej. Czyli odpowiedniej dawce by zaciekawić, a nie zniechęcić.

Dahl przeskakuje między bohaterami powieści sprawnie, choć niekiedy jest to drażniące, bo łącznie ze zmianą postaci, potrafi przeskoczyć w czasie akcji (nie, nie są to retrospekcje). Może to być odrobinę mylące, szczególnie, gdy oczekuje się dalszej części, a pisarz wraca do przeszłości tyle, że pokazanej z innej perspektywy. Ale nie należy traktować tego jako minus, ale subiektywne odczucie czytelnika. „Sen nocy letniej” to zagmatwany, intrygujący i świetnie napisany kryminał. Tak powinny wyglądać wszystkie powieści z gatunku.

Bartosz Szczygielski