Nie czuję się winny popełnienie zbrodni przeciwko ludzkości …
Nie zawiodłem ludzkości ….
Działałem dla dobra moich pacjentów …
Te słowa w mowach końcowych wypowiadali niemieccy lekarze podczas procesu w Norymberdze. Książka jest zapiskiem działań – eksperymentów na ludziach w obozach koncentracyjnych. Są to zapiski amerykańskiej korespondentki Vivien Spitz. Trudno napisać opinie, gdy czyta się o makabrycznych zbrodniach popełnianych przez tych, którzy według przysięgi Hipokratesa mają leczyć. Trudno napisać opinię, gdy czyta się, że według nich działali dla dobra pacjentów, żaden z nich nie okazał cienia wyrzutów sumienia… Zarażanie malarią, wycinanie mięśni, sprawdzanie co się dzieje z człowiekiem po wyziębieniu, zażyciu trucizny czy wypiciu wody morskiej ….
„Ile razy człowiek może odwracać głowę i udawać, że tego nie widzi”
Książka niestety trochę mnie zawiodła, rozdziały opisujące zbrodnie – wstrząsające, scenopisy z zeznań – proste, a zarazem brutalne w swoim odbiorze. Niestety rozdziały opisujące pobyt i zasługi Vivien – jakbym czytała pamiętnik pensjonarki. Trochę jednostronne zasługi Amerykanów w tematyce etyki medycznej. Mimo, że w relacjach z procesu mówiono o Polakach, Rosjanach, Cyganach, o mordowanych księżach katolickich, końcówka opowieści to znów tylko Żydzi i Holokaust chociaż inne rozdziały wskazują na inne osoby na których dokonywano eksperymentów. Mimo, że staram się nie oceniać książek o takiej tematyce, tutaj nie ukrywam, że warto ją przeczytać tylko i wyłącznie dla opisów skali zjawiska jakim był eksperyment dokonywany w ramach zagłady ludzkości podczas II wojny światowej. Resztę pozostawię w milczeniu.

Nie czuję się winny popełnienie zbrodni przeciwko ludzkości …
Nie zawiodłem ludzkości ….
Działałem dla dobra moich pacjentów …
Te słowa w mowach końcowych wypowiadali niemieccy lekarze podczas procesu w Norymberdze. Książka jest zapiskiem działań – eksperymentów na ludziach w obozach koncentracyjnych. Są to zapiski amerykańskiej korespondentki Vivien Spitz. Trudno napisać...