Na szczęście miałam egzemplarz bez opracowania (nie lubię gdy ktoś mi streszcza coś, co mogę przeczytać sama lub narzuca sposób odbioru ;) a w czasie gdy była to lektura opracowań nie sprzedawano, mieliśmy natomiast doskonałą polonistkę.)
Długo nie chciałam wracać do tej książki (za smutna) teraz, po latach, przypadkiem wpadła mi w ręce w zbiorku opowiadań i zabrałam się za lekturę, ciekawa swoich odczuć po tak długiej przerwie.
Przeczytałam ją ze ściśniętym gardłem, chwilami oko się zaszkliło, i z ciekawością porównywałam mój dziecięcy i współczesny odbiór tej noweli. Bo zupełnie inaczej czyta się ją gdy ma się tyle lat co narrator czy jego brat Franek ("Kto da więcej?") kiedy czytelnik identyfikuje się przede wszystkim z dziećmi (O! Je! Je!).
Gdy byłam dzieckiem, żal mi było przede wszystkim szkapy, choć gdy teraz patrzę na swój żal, to chyba bardziej żałowałam dzieci, które utraciły konia niż samego konia, któremu przecież lepiej było u dorożkarza - wyraźnie jest wspomniane, że lepiej ją karmił i bardziej dbał niż Filip, choć pewnie mniej kochał.
Z zupełnie inaczej czyta się "Naszą szkapę", gdy ma się tych lat co najmniej tyle co Filip i Anulka, gdy wie się czym jest miłość i małżeństwo. Tak pięknie (i niestety smutno) opisanej historii miłosnej już dawno nie miałam okazji czytać.

Na szczęście miałam egzemplarz bez opracowania (nie lubię gdy ktoś mi streszcza coś, co mogę przeczytać sama lub narzuca sposób odbioru ;) a w czasie gdy była to lektura opracowań nie sprzedawano, mieliśmy natomiast doskonałą polonistkę.)
Długo nie chciałam wracać do tej książki (za smutna) teraz, po latach, przypadkiem wpadła mi w ręce w zbiorku opowiadań i zabrałam się...