Moje pierwsze wrażenie po przeczytaniu paru wstępnych rozdziałów nie mówiło nic więcej jak: „Co ja właściwie czytam?! Co tu się niby dzieje?!” Nie mogłam się w ogóle odnaleźć, niby przewijały się jakieś nazwy własne i imiona, które świetnie znam, ale cała otoczka, w którą były wkomponowane, nie mówiła mi praktycznie nic. Czułam się zagubiona, ale postanowiłam nie dawać za wygraną – skoro rozpoczęłam to dwutomowe dzieło, to nie dam mu spokoju i je skończę! A nóż widelec jednak wszystko się wyklaruje.
I nie zawiodłam się. Po rozmowie Haladdina z Sharha-Raną wszystko nagle nabrało sensu i wyrazu.
W tej książce oglądamy znane nam z „Władcy pierścieni” wydarzenia od strony Mordorczyków – i to faktycznie mogło przedstawiać się w ten sposób.
Muszę przyznać, że mocno nie zgadzam się z wizją przedstawienia „tych dobrych”, aczkolwiek z zainteresowaniem ją zaakceptuję. Wiadomo, jak człowiek przywykł do, na przykład, szlachetnego, wspaniałego i powszechnie uwielbianego Aragorna, to trudno mu się tak nagle przestawić na inną jego odsłonę, z którą został skonfrontowany tak nagle, jak z niezauważoną szybą wystawową sklepu.
Mimo tego problematyka przedstawiona w tej książce ogromnie mnie zaciekawiła, zwłaszcza po tym, jak Haladdin dowiedział się o swojej misji i wymyślił tak błyskotliwy plan jej przeprowadzenia, że praktycznie do teraz jestem pod jego ciężkim wrażeniem.
Styl pana Jeskowa jest dość osobliwy – zabawny, prosty i luźny, chociaż czasem to grało na niekorzyść treści, było nazbyt luźno i prosto. Jednak nie było to na tyle przeszkadzające, by oddziaływało mocno na moją opinię.
Naprawdę muszę przyznać, że bardzo podobała mi się ta niedługa książka i z entuzjazmem zabiorę się za tom drugi.
„Ostatniego powiernika pierścienia” polecam, ponieważ nie zajmie dużo czasu, da inną perspektywę na już znaną opowieść oraz rozbawi. Proszę nie zrażać się początkiem, jeśli ktoś, tak jak ja, poczuje się skonfundowany. :3

Moje pierwsze wrażenie po przeczytaniu paru wstępnych rozdziałów nie mówiło nic więcej jak: „Co ja właściwie czytam?! Co tu się niby dzieje?!” Nie mogłam się w ogóle odnaleźć, niby przewijały się jakieś nazwy własne i imiona, które świetnie znam, ale cała otoczka, w którą były wkomponowane, nie mówiła mi praktycznie nic. Czułam się zagubiona, ale postanowiłam nie dawać za...