Ogniem i mieczem kocham od szczenięcych lat.

Niektórzy powiedzą, że miłość jest ślepa. Po latach widzę wady książki. Naciąganie czy nawet przeinaczanie faktów historycznych, zapęd moralizatorski, dzielenie nacji na te złe i dobre, płytki wątek miłosny. Who cares?

Bowiem cóż to za bohaterowie! Zagłoba ze swoją tęgą głową. Szalony Bohun marzenie każdej dzierlatki. Podbibięta olbrzym o gołębim sercu. Kniaź Jeremi topiący bunt w morzu krwi. Wilczyca Kniachini. Chmielnicki budzący naród. Mały, waleczny Wołodyjowski szukający wyimaginowanej miłości. Ach długo by wymieniać.

I ta epickość. Już pierwsze słowa powieści wprowadzają w atmosferę dzikich pól, wojen, krewkich ludzi i zderzenia narodów. Sam fakt, że pamiętam pierwsze i ostatnie zdanie książki obrazuje jak silne wywarła ona na mnie wrażenie. Chyba tylko jeszcze o Przeminęło z wiatrem mogę to powiedzieć.

A ten styl! Soczysty język. Indywidualizacja charakteru wypowiedzi tylu postaci. Odwzorowanie języka epoki minionej w sposób przekonujący i zrozumiały, tak jak nie udało się żadnemu innemu polskiemu pisarzowi.

Wszystko to składa się na jedno. Sienkiewicz wielkim pisarzem był. Prus zarzucał mu, że trylogii brak waloru uniwersalności. Być może. Wiem jednak, że może Ogniem i mieczem nie jest tak mądre i uniwersalne jak choćby Faraon. Jednak jest książką fenomenem.

Kończąc, nie wiem doprawdy jak można być Polakiem i nie kochać trylogii, a szczególnie już Ogniem i mieczem. Dlatego zdając sobie sprawę ze zmniejszającego się zainteresowania książką, zachęcam do zagłębienia się w tej porywającej powieści.

Ogniem i mieczem kocham od szczenięcych lat.

Niektórzy powiedzą, że miłość jest ślepa. Po latach widzę wady książki. Naciąganie czy nawet przeinaczanie faktów historycznych, zapęd moralizatorski, dzielenie nacji na te złe i dobre, płytki wątek miłosny. Who cares?

Bowiem cóż to za bohaterowie! Zagłoba ze swoją tęgą głową. Szalony Bohun marzenie każdej dzierlatki....