Kilka z opowiadań zawartych w tym tomie czytałam już wcześniej, ale dopiero zebrane razem robią wrażenie. Grzędowicz zdecydowanie piętnuje wszelkie systemy totalitarne i w ogóle wszelkie przejawy nadmiernej kontroli i "urawniłowki", ale nie to w jego twórczości mnie fascynuje. Grzędowicz pokazuje nam obrazy, które dobrze znamy (wszyscy to lubimy, nieprawdaż?), ale w takim kontekście, że mózg staje dęba. Czasami jest to tylko trącanie odpowiednich strun i pociąganie za nitki, tak że obraz sam nam spływa pod powieki. Nie zawsze to są aż tak popkulturowe i grube sznurki jak "Łubu-dubu" w "Panu Lodowego Ogrodu" :-). Takie też oczywiście są - wędrujący przez czas przybywają wypisz, wymaluj jak Schwarzenegger w "Terminatorze". Ale jest i arystokrata i jego zamek rodem z "Klubu Dumas" albo i z czytadeł Dana Browna. W zaułkach Wenecji spotykamy przez chwilę Margot, niczym w Paryżu. Iwan Iwanowicz śpiewa Galicza. Wodzowi odbija się Kaczmarskim (zresztą w tym opowiadaniu jest tyle nitek dla dzieciaków dorastających w PRL-owskich blokowiskach w latach 70-tych i 80-tych, że hej!). Bosmanowi wyrywa się słówko "znaczy". To są często drobiazgi, nie zawsze znaczące dla fabuły, ale niesłychanie, według mnie, ważne dla całości.
Książkę połknęłam w jeden dzień.

Kilka z opowiadań zawartych w tym tomie czytałam już wcześniej, ale dopiero zebrane razem robią wrażenie. Grzędowicz zdecydowanie piętnuje wszelkie systemy totalitarne i w ogóle wszelkie przejawy nadmiernej kontroli i "urawniłowki", ale nie to w jego twórczości mnie fascynuje. Grzędowicz pokazuje nam obrazy, które dobrze znamy (wszyscy to lubimy, nieprawdaż?), ale w takim...