Do sięgnięcia po "Melancholii" skłoniła mnie przede wszystkim intrygująca tematyka - strach przed śmiercią i próba jej oszukania od tysiącleci towarzyszą ludzkości i nie obce są żadnemu człowiekowi. Nic więc dziwnego, że miałam wielkie oczekiwania względem tej pozycji, a zamiast tego dostałam słabiuteńkie czytadło dla... sama nie wiem kogo. W sumie to jedynymi zasługującymi na uwagę były pierwsze dwa rozdziały, reszta to wielkie nieporozumienie.

Proste i ubogie słownictwo, ogromna naiwność i brak spójności to tylko niektóre z wad tej powieści. Autor praktycznie nie udziela żadnych wyjaśnień, a jeżeli już, to są tak szczątkowe i abstrakcyjne, że to już zakrawa na czysty absurd! Powinni chyba stworzyć nową kategorię specjalnie dla pana Paczkowskiego.

Najgorsza jednak dla mnie była osobowość głównego bohatera. Szczerze, to jeszcze nigdy nie czytałam książki, której główny bohater działał mi tak na nerwy. Tomasz niby jest osobą nad wyraz dojrzałą i skomplikowaną, ale nie potwierdza tego jego zachowanie czy sposób rozumowania. Poza tym w trakcie lektury wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że doszło do pomieszania ról między postaciami.

Na koniec dodam jeszcze, że jak na razie jest to moje największe książkowe rozczarowanie i nigdy więcej nie poświęcę temu autorowi swojego czasu.

Do sięgnięcia po "Melancholii" skłoniła mnie przede wszystkim intrygująca tematyka - strach przed śmiercią i próba jej oszukania od tysiącleci towarzyszą ludzkości i nie obce są żadnemu człowiekowi. Nic więc dziwnego, że miałam wielkie oczekiwania względem tej pozycji, a zamiast tego dostałam słabiuteńkie czytadło dla... sama nie wiem kogo. W sumie to jedynymi zasługującymi...