bardzo sympatyczna lektura. Na mnie zrobiła wrażenie pogodnej, mimo że pisana przecież na prochach.

bardzo sympatyczna lektura. Na mnie zrobiła wrażenie pogodnej, mimo że pisana przecież na prochach.

Świetnie napisana historia człowieka ocalonego z holokaustu, który nie może się odnaleźć w normalnej rzeczywistości. Wikła się w destrukcyjne związki z kobietami, miota się, nie umie podjąć decyzji, dąży do samozagłady, aż podejmuje najgorszą decyzję z możliwych. Bohaterowie Singera z okresu amerykańskiego są do siebie bardzo podobni. To karierowicze idący po trupach do celu, zdeterminowani i efektywni lub ludzie pasywni, wycofani, przepraszający za to, że to właśnie im udało się przeżyć piekło na Ziemi, a tylu zginęło. Broder jest ucieleśnieniem tego stereotypu, to człowiek utalentowany, inteligentny, który jest w stanie kreować swój los, jednak czuje się niegodny daru, który otrzymał i choć chce zachować się jak należy pogrąża się coraz bardziej raniąc przy tym wszystkich dookoła. Czuje się przegrany już na początku i dąży do autodestrukcji, podejmując coraz gorsze decyzje. Historia ma bardzo smutny wydźwięk i im więcej czasu minie od wojny tym będzie mniej rozumiana przez współczesnych.

Świetnie napisana historia człowieka ocalonego z holokaustu, który nie może się odnaleźć w normalnej rzeczywistości. Wikła się w destrukcyjne związki z kobietami, miota się, nie umie podjąć decyzji, dąży do samozagłady, aż podejmuje najgorszą decyzję z możliwych. Bohaterowie Singera z okresu amerykańskiego są do siebie bardzo podobni. To karierowicze idący po trupach do...

Niesamowicie nakreślona osobowość głównego bohatera, który będąc ofiarą holokaustu, nie potrafi odnaleźć się w powojennej Ameryce. Pogubiony, irytujący, podejmujący złe decyzje, a jednak lubimy tego bohatera, chociaż wiemy, że nieuchronnie zmierza do zagłady.

Niesamowicie nakreślona osobowość głównego bohatera, który będąc ofiarą holokaustu, nie potrafi odnaleźć się w powojennej Ameryce. Pogubiony, irytujący, podejmujący złe decyzje, a jednak lubimy tego bohatera, chociaż wiemy, że nieuchronnie zmierza do zagłady.

W niepokojący sposób smutna, ale dobra książka. Napisana pięknym stylem (jak wszystkie książki Singera). Często łapiąca za serce.

W niepokojący sposób smutna, ale dobra książka. Napisana pięknym stylem (jak wszystkie książki Singera). Często łapiąca za serce.

Historia mało asertywnego człowieka, który dla świętego spokoju i własnej wygody „dorobił się” dwóch żon i kochanki. Miało być tak pięknie, a tymczasem każda z tych pań czegoś chce od naszego biednego bohatera, który miota się między nimi starając się, aby jedna o drugiej się nie dowiedziała. Wszystkie chcą pieniędzy, a on nie zarabia wiele pisząc przemówienia i artykuły dla rabina. Smutna, przygnębiająca, a przede wszystkim męcząca książka, którą lektor czyta umierającym, irytującym głosem.

Historia mało asertywnego człowieka, który dla świętego spokoju i własnej wygody „dorobił się” dwóch żon i kochanki. Miało być tak pięknie, a tymczasem każda z tych pań czegoś chce od naszego biednego bohatera, który miota się między nimi starając się, aby jedna o drugiej się nie dowiedziała. Wszystkie chcą pieniędzy, a on nie zarabia wiele pisząc przemówienia i artykuły...

Facet – Żyd – przeżył wojnę, ukryty przez polską dziewczynę w stodole, potem ożenił się z nią, potem okazało się, że jego przedwojenna żona, która miała umrzeć w czasie okupacji, żyje, potem facet ożenił się ze swoją nowojorską kochanką, potem jedna z żon umarła, a on żył z dwiema pozostałymi i nowonarodzonym dzieckiem.

Do tego kłamał jak najęty, oszukiwał wszystkich dookoła, każdej z żon wmawiał, że tylko ona, ach, tylko ciebie jedyną kocham, pragnę i się nie rozstanę.

Totalny galimatias plus nigdy-nie-kończące-się zakończenie.

No i po raz kolejny przekonałem się, żeby nie czytać opowieści o Holokauście napisanych przez kogoś, kto Tego nie przeżył, kogo Tam nie było. Singera tam nie było, napisał o tym w odautorskiej notce, zaznaczając, że wielu z otaczających go w Nowym Jorku ludzi, przeżyło Zagładę.

Książkę czytałem w wydaniu angielskim – nigdy bym się nie zdecydował na coś takiego, jeżeli miałby to być przekład z języka polskiego, jednak w oryginale powieść ukazała się w jidysz. Zabawnie było czytać polskie imiona: Yadwiga, Yadzia, Pani(!) Tamara, Woytek. Nic więcej zabawnego nie znalazłem.

Facet – Żyd – przeżył wojnę, ukryty przez polską dziewczynę w stodole, potem ożenił się z nią, potem okazało się, że jego przedwojenna żona, która miała umrzeć w czasie okupacji, żyje, potem facet ożenił się ze swoją nowojorską kochanką, potem jedna z żon umarła, a on żył z dwiema pozostałymi i nowonarodzonym dzieckiem.

Do tego kłamał jak najęty, oszukiwał wszystkich...

Nie podobała mi się. Strasznie się męczyłam żeby nie zasnąć podczas czytania. Nie pamiętam już kiedy 240 stron czytałam przez tydzień. Na wakacje na pewno nie polecam.

Nie podobała mi się. Strasznie się męczyłam żeby nie zasnąć podczas czytania. Nie pamiętam już kiedy 240 stron czytałam przez tydzień. Na wakacje na pewno nie polecam.

„Historia pewnej miłości” jest pierwszą książką Singera dziejąca się w środowisku żydowskich emigrantów żyjącą w Nowym Yorku, którzy przeżyli Holocaust. Napisana została dopiero w 1972 roku. Tak jakby uczucia i przeżycia związane z tym okresem mogły okrzepnąć i dały się wypowiedzieć. Część postaci pojawia się też w książce „Cienie nad rzeką Hudson”.
Przedstawione są pogmatwane losy ludzi, którym udało się przeżyć jedno z największych piekieł XX wieku.. Czy można po takich przeżyciach żyć normalnie? Co to znaczy normalne życie?
Herman Broder z wdzięczności za ukrywanie go w czasie wojny żeni się z polską chłopką. On Żyd ma żonę „gojkę”. Co powiedzą inni Żydzi? Tylko czy całe życie można oprzeć na wdzięczności? Pragnienie życia, miłości i przyjaźni przesiąknięte jest wspomnieniami i lękami. Czy wolno jest mieć dzieci, skoro te, co były zostały zamordowane? Jak jest pewność, że i te nie zginą?Nagle odnajduje się pierwsza żona, która cudem ocalała w Polsce, Herman był pewien, że zginęła razem z dziećmi. Jak się w tym wszystkim nie pogubić? Jak żyć aby nikogo nie zranić i samemu się nie zatracić? Autor zatytuował książkę "Wrogowie. Historia pewnej miłośc." Kto tak naprawdę jest naszym wrogiem?
Mnie zastanowiło dobrowolne zamykanie się we własnym getcie. Nawet wyjeżdżając bohaterowie nocują w żydowskich hotelach. Czytają tylko żydowskie gazety. Tak jakby świat na zewnątrz nie istniał.
Poruszająca i piękna opowieść o sile i słabości ludzkiej i o tym, co wojna może zrobić z człowiekiem.

„Historia pewnej miłości” jest pierwszą książką Singera dziejąca się w środowisku żydowskich emigrantów żyjącą w Nowym Yorku, którzy przeżyli Holocaust. Napisana została dopiero w 1972 roku. Tak jakby uczucia i przeżycia związane z tym okresem mogły okrzepnąć i dały się wypowiedzieć. Część postaci pojawia się też w książce „Cienie nad rzeką Hudson”.
Przedstawione są...

Myślę sobie, że powstałaby na podstawie Wrogów ciekawa komedia, pod warunkiem, że wyszłaby spod ręki Woody Alena... Dobrze napisane, bo krótkie, gdyby Singer uległ tak powszechnej manierze bezkresnych zakończeń, zamęczyłbym się razem z pokręconym losem bohatera. To już pod koniec było nie do wytrzymania... Ale dobre! :-)

Myślę sobie, że powstałaby na podstawie Wrogów ciekawa komedia, pod warunkiem, że wyszłaby spod ręki Woody Alena... Dobrze napisane, bo krótkie, gdyby Singer uległ tak powszechnej manierze bezkresnych zakończeń, zamęczyłbym się razem z pokręconym losem bohatera. To już pod koniec było nie do wytrzymania... Ale dobre! :-)

Nie spodobała mi się. Autor próbował przekazać nam proces dochodzenia do siebie i odnajdywania sensu życia po holocauście. Jednak pan Isaak Bashevis nie przeżył bezpośrednio zagłady, co było można odczuć czytając książkę. Od dawna także nie irytowała mnie aż tak bardzo postać głównego bohatera. Postacie według mnie były zbyt hm... wykreowane? Jednym słowem nie polecam.

Nie spodobała mi się. Autor próbował przekazać nam proces dochodzenia do siebie i odnajdywania sensu życia po holocauście. Jednak pan Isaak Bashevis nie przeżył bezpośrednio zagłady, co było można odczuć czytając książkę. Od dawna także nie irytowała mnie aż tak bardzo postać głównego bohatera. Postacie według mnie były zbyt hm... wykreowane? Jednym słowem nie polecam.