Moja przygoda z serią o Dorze Wilk Anety Jadowskiej zaczęła się dość nietypowo - niemalże od końca, bo to drugi tom powieści o zjadliwej, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, wiedźmie trafił na moją półkę jako pierwszy. Nigdy nie zdarza mi się czytać cyklów od środka, nawet jeśli historie w nich opisywane stanowią odrębne całości. Najzwyczajniej tak nie lubię. Zapoznałam się z opisami i recenzjami „Złodzieja dusz” i nie miałam wątpliwości, że książka mi się spodoba. Kliknęłam tytuł w księgarni internetowej i czekałam na przesyłkę. Z niekłamaną ciekawością otwierałam paczkę i już wkrótce podziwiałam fantastycznie zaprojektowaną okładkę „Złodzieja dusz”. Trzy postaci. Na pierwszym planie na pozór zwyczajna dziewczyna odziana w czerwoną, zwiewną suknię odzwierciedlającą temperament głównej bohaterki. Tuż za nią długowłosy, dobrze zbudowany mężczyzna, a dalej w tle drugi jasnowłosy przystojniak z rozpostartymi skrzydłami. Czyż nie ciekawe połączenie?

Umościłam się wygodnie na kanapie i zagłębiłam w lekturze, która już od pierwszych stron wciągnęła mnie w świat Dory i pochłonęła bez reszty. Uwielbiam takie powieści, w których już po przeczytaniu kilku stron mogę powiedzieć - świetna książka. „Złodzieja dusz” pokochałam od razu, czytałam z zapartym tchem i uśmiechem na ustach. Ta powieść to wybuchowa mieszanka, która uzależnia już po pierwszym łyku.

Po pierwsze mamy tutaj nieprzeciętną fabułę. Oryginalny pomysł autorki okazał się strzałem w dziesiątkę. Zaserwowała ona czytelnikowi kryminał z elementami fantastyki. Możecie powiedzieć, że na rynku takie książki istnieją już od dawna. A czy i w nich znajdziecie tak świetnie wyważoną dawkę humoru, magii i nieprzeciętnie przedstawionego lekko zarysowującego się romansu? Pragnę nadmienić, że wątek romantyczny spełnia w książce drugorzędną rolę. To nie paranormal romance, a świetne urban fantasy. Jak na ten gatunek literacki przystało akcja powieści osadzona jest w realiach wielkomiejskich – w tym przypadku w klimatycznym Toruniu. To tutaj Dora Wilk pracująca w policji podejmuje się rozwikłania kryminalnych zagadek. W urban fantasy obok elementu miejskiego pojawia się nierozerwalnie z nim związany pierwiastek nadnaturalny. Aneta Jadowska tworzy tajemniczy Thorn zamieszkiwany przez liczne magiczne istoty.

Po drugie w „Złodziej dusz” występują ciekawie wykreowani bohaterowie. Dora Wilk to młoda, po trosze złośliwa dziewczyna pracująca w wydziale kryminalnym toruńskiej policji trzymająca się z daleka od jakichkolwiek poważnych związków. To także osoba posiadająca nadnaturalne umiejętności. Niemalże uporządkowane i spokojne życie Dory wśród śmiertelników zostaje pewnego dnia zaburzone. Okazuje się, że magicznej części społeczeństwa rezydującej w Toruniu grozi niebezpieczeństwo. To właśnie ona ma zająć się tą sprawą, a do pomocy przypadają jej piekielnie przystojny diabeł Miron oraz chroniący ją Anioł Stróż – Joshua. Czy Dorze uda się z powodzeniem zakończyć powierzone zadanie?

Warto zaznaczyć, że każda z przedstawionych przez autorkę postaci jest inna, na swój sposób wyjątkowa, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, jedyna w swoim rodzaju. Bo czyż nie chcielibyście poznać diabła, szalenie przystojnego mężczyznę, dla którego najcenniejsza w życiu okazuje się przyjaźń? Czyż nie mielibyście chęci spotkać się z niesamowicie nieśmiałym aniołem, który toleruje wybryki diabła, a co więcej szanuje jego decyzje? Dora, Miron i Joshua - podoba mi się takie zestawienie, a zdecydowane „tak” mówię priorytetom, jakie znajdują się na ich listach.

Po trzecie szybko mknąca akcja i nadzwyczaj plastyczny język jakim posługuje się autorka sprawiły, że powieść czytałam ze zrozumieniem, płynnością i szaloną przyjemnością. Po „Złodzieja dusz” – pierwsze polskie urban fantasy - niewątpliwe warto sięgnąć. Namawiam mocno. Książka przyciąga i działa jak narkotyk. Po rozpoczęciu lektury wciąż chce się więcej. Dlatego tak bardzo cieszy mnie fakt, że seria o wiedźmie to planowane przez autorkę co najmniej sześć tomów przygód o kąśliwej Dorze. Mam cichą nadzieję, że będzie ich jeszcze więcej.

Moja przygoda z serią o Dorze Wilk Anety Jadowskiej zaczęła się dość nietypowo - niemalże od końca, bo to drugi tom powieści o zjadliwej, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, wiedźmie trafił na moją półkę jako pierwszy. Nigdy nie zdarza mi się czytać cyklów od środka, nawet jeśli historie w nich opisywane stanowią odrębne całości. Najzwyczajniej tak nie lubię. Zapoznałam się...