Pomyślałabym, że mam zwyczajny przesyt Reacherem, ale przejrzenie opinii innych utwierdza mnie w przekonaniu, że to jednak wina pana Childa, że nudziłam się przy tej książce. Dobrze, że to nie moje pierwsze spotkanie z Reacherem, bo z pewnością byłoby ostatnim, ponieważ przez swoje aroganckie, bufonowate i zbyt pewne siebie zachowanie Reacher niepokojąco zaczął robić się podobny do naszego rodzimego Forsta. Brrr... Mam alergię na ten typ facetów.
Do tego średniej jakości tłumaczenie. "Miał prosty nos i niebieskie źrenice" (ŹRENICE! NIEBIESKIE.) mnie zabiło.
Do tego wyłażący z każdego kąta deus ex machina, ponieważ akcja toczy się tak jak chce autor, a nie tak jak tego wymaga logika i spójność psychologiczna. Niby autor próbuje to tłumaczyć i uzasadniać dlaczego w danym momencie dzieje się 'A' chociaż według rachunku prawdopodobieństwa powinno dziać się 'B',ale jakieś żałośnie naciągane są te tłumaczenia.
Uwierzy ktoś, że można wytresować człowieka i albo kazać mu atakować albo pozostawać w bezruchu? No OK, można. Ale NIE uwierzę w to, że jeśli mam pod ręką takie dwa tresowane olbrzymy z kluczem francuskim w ręku każdy, a na moim terenie co chwilę pojawia się upierdliwy wścibski bufon, który traktuje mnie z buta, chociaż należy mi się szacunek choćby z racji wieku (30 lat różnicy) i zajmowanej pozycji (jestem właścicielem miasta, a Reacher to włóczęga w śmierdzących ciuchach), a do tego wiem, że nie poniosę konsekwencji za uszkodzenie lub nawet zabicie tegoż bufona, to nie kazałabym swoim ochroniarzom rozszarpać go przy pierwszym odpyskowaniu.
Tymczasem czarny charakter cacka się z Reacherem jak ze śmierdzącym jajem. Może jednak wcale nie jest takim czarnym charakterem a jego jedynym grzechem jest lekka nadwaga?
O bzdurach, jakie Child włożył w usta rzekomego księdza nawet nie warto wspominać. Zwłaszcza że ta rozmowa jest średnio uzasadniona fabularnie, te same informacje Reacher mógłby uzyskać prościej i szybciej, nie trzeba było wprowadzać pierdyliona dodatkowych scen, które jeszcze bardziej spowolniły i tak już zbyt wolną akcję, zamiast popchnąć ją do przodu. Czyżby pisarzom amerykańskim płacono od strony?
Polecam tylko naprawdę wytrwałym i zajadłym fanom gatunku. Na pewno nie jako pierwsze spotkanie z Reacherem. Trzeba naprawdę bardzo mocno lubić go z poprzednich odcinków, by teraz znieść jego straszliwą i niczym nie uzasadnioną bucowatość, upór i fanfaronadę.
Kobieta z którą w tym odcinku się przespał albo mu się przyśniła albo naprawdę była straszliwie wyposzczona i zdesperowana.

Pomyślałabym, że mam zwyczajny przesyt Reacherem, ale przejrzenie opinii innych utwierdza mnie w przekonaniu, że to jednak wina pana Childa, że nudziłam się przy tej książce. Dobrze, że to nie moje pierwsze spotkanie z Reacherem, bo z pewnością byłoby ostatnim, ponieważ przez swoje aroganckie, bufonowate i zbyt pewne siebie zachowanie Reacher niepokojąco zaczął robić się...