Wiem, dobrze wiem - pierwsze co przykuwa uwagę to gabaryty powieści - 800 stron.
Niech Was to nie zniechęca!!!
To naprawdę nie jest żaden argument, bo książkę czyta się rewelacyjnie, na zasadzie: przeczytam jeszcze tylko jedną część...no dobrze...drugą też...o...to konieczne jeszcze trzecią i kolejne dwie, bo przecież absolutnie nie można przerwać lektury w takim momencie!!! I kończę tylko dlatego, że czytanie staje się fizycznie niemożliwe, kiedy oczy ostatecznie zamykają się żądając odpoczynku. A i wtedy, we śnie, powraca historia Brygady Świętokrzyskiej, powracają postaci Zub Zdanowicza, Żbika i każdego żołnierza walczącego pod ich dowództwem o wolną Polskę.
"Legion" czytałam albo wstrzymując oddech albo z zadyszką; z niedowierzaniem, z podziwem, z nadzieją, z gniewem ale zawsze z zaciśniętymi pięściami.
Cherezińska swoją opowieścią otworzyła mi oczy na mało przeze mnie znaną część historii. Kolejny raz zrobiła to w fantastyczny sposób, wzbudzając ogrom emocji, powodując, że ta historia nie kończy się wraz z zamknięciem książki, ale powoduje, że chcę wiedzieć więcej.
Opisane przez autorkę losy Żołnierzy Wyklętych zawładnęły mną do tego stopnia, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać i narzekać...dlaczego "Legion" to zaledwie 800 stron?

Wiem, dobrze wiem - pierwsze co przykuwa uwagę to gabaryty powieści - 800 stron.
Niech Was to nie zniechęca!!!
To naprawdę nie jest żaden argument, bo książkę czyta się rewelacyjnie, na zasadzie: przeczytam jeszcze tylko jedną część...no dobrze...drugą też...o...to konieczne jeszcze trzecią i kolejne dwie, bo przecież absolutnie nie można przerwać lektury w takim...