Stało, niesłusznie, na półce z fantastyką. Zapewne dlatego, że ktoś nieuważnie przeczytał opis z okładki: "Shawna [...] nie wierzy w smoki. Nie wierzy, a jednak one przybywają". Zaraz następują wskazówki, że chodzi o drakkary Wikingów, ale mleko już się rozlało. No i po co zamieszczać takie nieprzemyślane opisy? Jeśli ktoś liczy na fantastykę, rozczaruje się lekturą. Jeśli szuka powieści historycznej — pominie pozycję, bo przecież smoki...

Tymczasem to mieszanina powieści historycznej i romansu. Jedyny ślad fantastyki stanowią wizje cudownie zsyłane dobremu mnichowi. VIII wiek, Wikingowie napadają na irlandzką farmę. Większość ludzi zabijają, garstkę biorą w niewolę, kilkorgu udaje się uciec. I tak rozpoczyna się saga: poznajemy losy wybranych agresorów, niewolników, niedobitków, sąsiadów... Oczywiście, niektórzy muszą się w sobie zakochać i oczywiście musi to być trójkąt. Fabuła rodem z telenoweli, z mało wiarygodnymi zbiegami okoliczności i prostymi bohaterami. Całość podlana mocnym sosem chrześcijańskiej agitacji.

Więcej marudzenia tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2018/09/przybysze-z-ponocy-misjonarsko.html

Stało, niesłusznie, na półce z fantastyką. Zapewne dlatego, że ktoś nieuważnie przeczytał opis z okładki: "Shawna [...] nie wierzy w smoki. Nie wierzy, a jednak one przybywają". Zaraz następują wskazówki, że chodzi o drakkary Wikingów, ale mleko już się rozlało. No i po co zamieszczać takie nieprzemyślane opisy? Jeśli ktoś liczy na fantastykę, rozczaruje się lekturą. Jeśli...