"(...) Prawiąc szczerze – gdy rozpoczęłam czytanie obawiałam się, że nie będę w stanie dokończyć rozpoczętego procesu. Odczucie nie wywiodło się z problemu źle napisanej książki – tudzież – tłumaczenia, nudnego toku wydarzeń, czy niewpasowaniu się w moje literackie upodobania, ale spostrzeżenia, iż książka porusza bardzo trudne tematy – można by rzec – tematy tabu. Opisy ludzkiego brutalizmu i niesprawiedliwości losu przepełniały najbardziej tzw. “niebieskie karteczki” i to one powodowały trudności w czytaniu. Dziennie starałam się pochłonąć jeden rozdział, który najczęściej przeżywałam przez następne trzy dni, wiec wyznaczony ‘harmonogram’ się wydłużał. Towarzyszące temu przemyślenia sprawiały, iż gubiłam się w czasoprzestrzeni i wciąż, choć może to się wydać niedorzeczne, dziwiłam się, dlaczego tyle zła wypełnia świat.
Drugim problemem stała się kara śmierci oraz racja bytu we współczesnym wymiarze karnym. Ciocia Monika jest jak najbardziej przeciwna, gdyż wierzy, że nikt nie zasługuje na takie pokutowanie za winy, czyny, które popełnił. Książka pobudziła mnie do przemyśleń i oczywiście nie doszłam do jednobarwnego wniosku, gdyż nic nie jest czarno-białe. Przeanalizowane działanie i słowa Cioci Moniki skojarzyły mi się ze słowami Jeszui Ha-Nocri z “Mistrza i Małgorzaty”, który podczas rozmowy z Poncjuszem Piłatem powiedział: ”Na świecie nie ma złych ludzi, są tylko nieszczęśliwi“. Dowodzi to, że jakiś czyn bądź bodziec spowodował, że dobro w tych ludziach zostało przysłonięte, przez co czynili zło. Jednakże, do końca nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Dotknęło mnie również przedstawienie przestępstwa na tle seksualnym, czyli gwałt, który przez wymiar kary jest bardzo często traktowany dość powierzchownie i niekiedy ignorowany we współczesnym świecie - a szczególnie przez osoby z otoczenia ofiary. Gwałt powinien być karany surowo poprzez odebranie sprawcy tego, co on odebrał swojej ofierze.
Na powyższe tematy mogłabym pisać dłużej, jednakże nie powołałam tego wpisu, aby być może szokować niektórych swymi poglądami - niekiedy sprzecznymi z wiarą chrześcijańską, która również wprawiła mnie w konsternację, a raczej zobrazowanie w “Nasze szczęśliwe czasy”. Momentami splątanie myśli kreowały niemoc w jaśniejszym wyrazie opinii jako recenzji, ale nie poddałam się. Mogę rzec, że powieść nie jest lekka, więc staje się wyzwaniem samym w sobie - jak również wyzwaniem dla myśli i odczuć Czytelnika, czy ulegną, rozkruszą mur i skłonią do przemyśleń, nawet tych niespostrzeżonych.

Zamysł książki i problematyki przekazu podsumowałabym dwoma cytatami, które w jej wnętrzu widnieją:

“(…) Są na tym świecie prokuratorzy gorsi od morderców i są skazańcy czyści jak anioły. rzeczywistość nie jest jednorodna. Jesteśmy tak różni jak nasze twarze. (…)”

…

“(…) Kiedy czytasz o nich w gazetach, wydaje ci się, że to zwierzęta, ale jak ich poznasz – okazują się być ludźmi. I jak się pozna jakąś osobę, okazuje się, że wszyscy jesteśmy w gruncie rzeczy tacy sami. (…)”

Napisałam, że powieść jest trudna, ale czy miłość, przebaczenie, przemijanie, przemiana wewnętrza i ludzkie losy bywają łatwe? Jeśli pragniecie wyruszyć w podróż na spotkanie z Waszymi myślami oraz odkryć, czy przedstawiona historia jest w stanie wywrzeć na Was takie wrażenie jak na mnie, czy jest w stanie poruszyć niektóre zakamarki Waszych poglądów, sprawdzić, czy jesteście osobami silnymi bądź słabymi emocjonalnie – polecam przeczytanie tej książki. Nie będzie to leciutka jak puch lektura, ale na pewno wzbogacająca dla osób o otwartych sercach i umysłach.
Nic dziwnego, że Gong Ji-young jest jedną z najbardziej znanych współczesnych pisarek koreańskich. (...)"

Oto podsumowanie moich myśli dotyczących powieści 'Nasze szczęśliwe czasy'. Zainteresowanych serdecznie zapraszam na www.hanmunsi.wordpress.com/2013/12/15/recenzja-%EA%B3%B5%EC%A7%80%EC%98%81-%E3%80%8Anasze-szczesliwe-czasy%E3%80%8B/ - gdzie można przeczytać więcej, czyli dogłębną analizę tekstu.

Dziękuję

잔디 © 한•문•시
www.hanmunsi.wordpress.com

"(...) Prawiąc szczerze – gdy rozpoczęłam czytanie obawiałam się, że nie będę w stanie dokończyć rozpoczętego procesu. Odczucie nie wywiodło się z problemu źle napisanej książki – tudzież – tłumaczenia, nudnego toku wydarzeń, czy niewpasowaniu się w moje literackie upodobania, ale spostrzeżenia, iż książka porusza bardzo trudne tematy – można by rzec – tematy tabu. Opisy...